Een afbrokkeling van het constante,
het verzekerde, de gewenning en
herkenning.
Een symboliek van verleden tijd.
Een samenkomst van onzekerheid.
Het breken van breinen,
en harten.
Mijne en de jouwe,
de hare en de hunne.
Dit is een jaar van eindes,
abrupt en voortdurend.
Wonden die
emoties oproepen
en mij opeens de adem
en de kracht in mijn knieën benemen.
De verlies een verandering
(teveel teveel verandering)
van tijden waarvan ik dacht dat ze
altijd hetzelfde zouden blijven.
Dit is een jaar van een rouw,
en het is met reden dat
rouw en rauw hetzelfde klinken.
Hoe anders
kan ik het gevoel beschrijven
dat tot in mn botten gaat
en zich daar thuis laat voelen?
Nooit meer komt terug
wat vanzelfsprekend was.
Behalve mijn tranen.
Dit is een jaar dat niet de mijne is.
Ik heb het afgeschreven en
aan de wind teruggegeven.
Een ritueel om de goden te eren
hopend voor rust in mijn brein.
Voor nu laat de rest van dit jaar
aan mij voorbij gaan.
Laat mij slapen.
Als een beer,
wachtend op een nieuw jaar.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten