Is het overal winter,
Of enkel in mijn hoofd?
Is er ergens een lente
Die mijn duisternis doorboort?
De prop in mijn keel
Kan ik niet langer wegslikken.
Mijn brein voelt te zwaar
En de donkere wolken worden dikker.
Ik kan niet langer huilen,
Maar ik wil alleen maar huilen.
Mijn emoties zien rollen
Over mijn wangen naar buiten.
Zodat het ergens anders is
Maar niet langer in mij.
Ik wil weer kunnen lachen.
Ik wil er weer kunnen zijn.
Er is een limiet in de dingen
Die een persoon alleen kan dragen.
Maar ik verdrink in de eenzaamheid
Rondom mijn hulpvraag.
Want in de schaduw van de maatschappij
Wordt ik niet meer gezien.
Dus loopt iedereen maar weer door
Terwijl ik mij emoties er niet uit kan grienen.
Ja mijn beste mensen,
Ik zit er dan toch echt doorheen.
Mag ik om nog even door te kunnen
Een onsje van jullie geluk stelen?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten