50 keer nee

Ik ben niet jouw speelgoed,
Niet jouw popje,
Niet jouw slaaf.

Ik ben niet jouw stem,
Niet jouw woorden
En niet jouw daden.

Ik ben niet jouw kleine meid,
Allang niet meer.
Maar dat is wie zij zien
Als ze denken aan jou.

En ik ben niemands boksbal,
Maar wat ik wel ben is bang.
Bang voor andere mensen,
Bang voor geen afstand

Tussen mij en andere mensen,
Omdat ze mij kunnen zien.
En misschien zien ze wel een kind
Gemaakt door al jouw wantrouwen.

Ik heb verlatingsangst,
Angst dat alles niet goed komt
En ik het voor niets doet.
Maar vandaag wou ik je laten weten

Dat ik sterk ben,
Sterker dan jij mij denkt.
Dat ik ondanks jouw verleden
Leef in mijn eigen heden.
Dat ik het toch probeer
En dat geeft mij leven weer zin.
Dat ik niet bij de pakken neerzit
Wanneer het tegen zit.

Ik ben niet jouw zwakkeling,
Niet jouw popje,
of jouw kleine meid.

Ik ben een sterke vrouw.
En jij, jij bent mij kwijt.

Femme

Je zegt:
Feminisme is zo'n lelijk woord
Met een grimas op je gezicht
Alsof je iets stinkend ruikt.
Je lacht
Alsof jij mij niet serieus neemt
Omdat je mij niet serieus neemt
En jezelf de betere voelt
Omdat je jouw wijsheden haalt
Van het internet.

Maar weet je wel waar je moet kijken
En weet je wel wat je niet ziet?
Als je kijkt op www mansplaining
En niet op man privileges dot com.

Kijk eens door de ogen van de ander
Wanneer je iets weg discussieer
Als: mannen blijven nu eenmaal mannen.

Nee ik haat niet alle mannen,
Ik verwacht gewoon meer van ze
En ik zie de potentie die zij niet zien
In hun zelf.
Wijsheid die generaties van destructie
Achter zich kan laten.

Mannen blijven nu eenmaal mannen
Is geen reden om niet te groeien.
Je zegt: Feminisme is zo'n lelijk woord.
Ik zeg: Nee maar ongelijkheid is dat wel...

Nek

Het is altijd maar een kant van het verhaal
Die er toe doet voor jullie,
Die jullie willen geloven omdat het,
Omdat het oogt als een betere realiteit
Als je je gedachten niet wil veranderen.

Weet je wel wat hij heeft gedaan?
Weet je wel wat ik heb gezien?
En alle verhalen die geen sprookjes zijn.
Hij was niet een prins die ons kwam redden
Maar wel de man die er niet tegen kon
Dat wij onszelf redden kon.

Jullie ogen zitten niet in de nek
Waarmee jullie mij aankijken
En waardoor ik mij soms niet fijn voelt op straat.
Herinneringen aan hem is wat jullie zijn.
En ik wil gewoon te graag door met mijn leven.

Maar ik weiger weg nog te rennen voor jullie leugens,
Ik weiger mijn rug niet te rechten
En mijzelf niet de betere te voelen.
Een verse start is mijn toekomst,
En het verleden die van jullie.

Voordat ik vooruit ga,
Ga ik misschien nog 3 stappen achteruit.
Maar ik heb wat jij niet hebt,
Dus ik kom er wel.

Ik heb hen, die weten wie ik ben
En ik heb de waarheid aan mijn kant.
Ik heb redenen voor mijzelf te kunnen denken,
Iets wat jullie misschien niet hadden gezien.
Iets wat jullie misschien niet hadden willen weten.

Dus draai je hoofd maar weg wanneer je mij ziet,
Wanneer je doet alsof je mij niet ziet.
Dan zet ik wel een glimlach aan
En kijk ik naar je ogen,
Zelfs al zitten ze in je nek.

Een nieuwe wereld

Kleine oogjes,
Kleiner dan knikkers,
Groter dan de manenschijn,
Kijken mij aan
Van naast mijn kussen
Vragend:
"Wat is dit?"

Een zachte pats op mijn oog
Om dat je die net zag glinsteren.
En nog een
Omdat hij beweegt
Als hij open gaat.

Ik zie je verwondering
Als je door het raam naar buiten kijkt.
Is al die wereld voor mij?
Zo ver als het oog rijkt?

Ja jouw wereld is nieuw,
Klein als je bent.
Mauwen kan je nog niet eens.

En die wereld komt toch wel dichtbij
wanneer je met je koppie tegen de deurpost aanloopt.

Mijn inspiratie is rood

Sommige dingen vinden zijn weg niet naar papier.

Hoe moet je verwoorden
Dat je er geen woorden voor hebt?
Dat je muze ligt te pitten
En je emoties
Smoesjes geven?

Hoe ben ik nog steeds
Een schrijver
Wanneer ik geen pen heb
Die het kan beschrijven

Wat ik voel
En wat ik zie
En alle oneindige betekenissen?

De kwast,
De kleur
En de ribbels van het canvas
Een 2de vriend
Voor de schrijver
Die soms zijn weg kwijt is.

Uit hetzelfde hout gesneden

Jij en ik
Van hetzelfde hout gesneden.
Jij en ik
Twee die dromen in een.
Dit is niet
Romantische liefde
Maar een ik ken jou.
Ik herken jou.

Hoe hoger je klimt,
Des te harder je valt
Als je de weg voor je
Niet meer kan zien.

En hoe verder je gaat
Des te sneller je verdwaalt
Als je de weg voor je
Niet meer herkent.

En daar was ik,
Daar was jij
Misschien
Incompleet
En te eigenwijs
Om de weg te vragen.

Wat de waarheid is,
Laat ik maar in het midden.
Het midden dat wij
Niet herkennen
Wanneer we daar
Niet meer zijn.

En daar ben ik nu,
Daar ben ik,
Dat was wat ik dacht.
Maar wat ik nu weet
Is dat ik niet meer weet
Waar ik ben
En of het normaal is
Wat ik voel.

Je nam mij bij de hand
Voor even,
En liet me binnen
In jouw huis
En jij zei:

Mijn bank is jouw bank,
Mijn tafel is jouw tafel,
Uit hetzelfde hout
Is alles gesneden.
Het maakt niet uit,
Wat je nog niet weet,
De wereld draait
Rond wat jij maakt.
Jouw wereld,
Jouw kunst.

Maak wat van,
Wat is jou gegeven.
Droom lekker door
Als je teveel wilt.
Maar kies,
Kies,
Wat jou gelukkig maakt.

De woorden raakte koud mijn oren,
Toen mijn muze begon te zingen
En deze gedicht is opgedragen aan jou,
Jou die ik schoonheid wens.