Fraternité

I want to see the Eiffeltower at sunset
I once said.
But this was not the sunset I waited for.
Did I tell you that Beirut was bombed before
Today?

The world in a backwards motion
A harsh and rude awakening slow motion
A dense and hard down pressed motion
The world has stopped it's motion

I asked the bartender for three beers,
And maybe four if he joined us here.
The sound and laughter of the queer
Once seemed enough to set the world straight.

And the music filling my ears
Was enough to show that life was here.
I moved my head and my hair.
In a silent defiant motion
Of life.

And when the kisses, the kisses rained,
I forgot the buildings that also rained.
A world for none but all to reign.
No bullets, no bodies, no screaming children
That also rained.
For one moment I could forget it rained.

But then it rained.
And they reigned.
And it rained.
Silence.

Sound.
Pavement.
Blood.

For in it's silence my voice went hoarse.
A gentle and giant that is no more.
The collapsing of life on the second floor.
Where friendly faces stood before.

And it had hit me in the core.
The escape from reality that is no more.
The legacy of music they want made sore.
And how they so succeeded.

A bitter and wounded no goodmorning
A whole world that is in mourning
The silent, effectiveness rise in the morning
The afterglow that comes after the mourning
A defiant scream to join the sun in the morning
The turning point on the tip of nation.

So take the bells and the whistles and the pipes to the street.
The flutes and the drums and the piano to the streets.
Your voice and your laughter and your music to the streets.
Ring those bells, ring those bells, ring those bells,
For me, for them, for us, for humankind, for life.

I am still here and I am no more.
I have left my heart on that second floor.
But there is no reason for you to mourn.
Because it will keeps ticking.

Did I tell you they bombed Beirut today?
It's so surreal now.

Natuurlijk dromen

Daar zit ik dan,
Met mijn dromen
Tussen bomen,
Met al die oude,
En nieuwe,
Groeipijnen.
Een kruis in mijn hand.
For X marks the spot.

De plek waar ik mijn jeugd begroef,
En mijn onschuld,
Mijn toekomst,
En elke verwachting
Die ik
Ooit
Heb
Gehad.

Want heb ik je het ooit verteld hoe het was om mij te zijn?
Hoe het nog steeds is om mij te zijn?
Een meisje, en toen een vrouw, een kind en een volwassen kind en een
Dikke derrie voor ik een dikke derrie was. Ziek en toen ziek en toen ziek
En toen nog veel zieker. In mijn hoofd en in mijn nieren, en ik
Ik zit hier tussen de bomen,
Met mijn dromen,
Een paar voor het huis
En een paar achter.

Ik zit hier opgesloten en ik kan alleen nog van vroeger denken en de toekomst?
Ik weet niet meer waar ik daar nog in moet zien, eigenlijk.
Het word wel beter, tja, verliezen die woorden ooit nog zijn betekenis?
Of deden ze dat allang?
Maar ik wil dromen!
Ja met mijn blote voeten tussen de bomen.
Niet hier in dit huis,
Niet in deze kamer.
Nee ergens dieper in de natuur,
Ofzo.

Weet je wat ze zeiden toen ik zei dat ik een schrijver wou worden?
Nee niet kies een echte baan, maar ga ervoor! Laat je fantasie los!
En weet je wat ze zeiden toen ik schilderen oppakte?
Wat creatief, wat interessant, hoe je je fantasie gebruikt.
En weet je wat ze zeiden toen ik ziek werd en niet meer wist hoe te bestaan?
Je hebt veel te veel fantasie.

En weet je wat ze zeiden toen ik zei een feminist te zijn?
Je hebt teveel fantasie, dat is niet hoe de wereld werkt.
Omdat ik geloof dat het niet erg om meer te verwachten dan er is omdat het nog wel kan komen en dat de wereld allemaal wel mooier kan zijn als we elkaar gaan geloven en dat ik tot die tijd met harde kracht en May the force be with you mijn stem wil laten horen.
Want ik moet je wat vertellen! Als ik zeg Feminist, zeg ik niet mannenhater, als ik zeg socialist, dan zeg ik niet zo mislukt als toen in Rusland, en als ik zeg Black Lives Matter, zeg ik niet dat witte levens er niet toe doen.
Ik zeg dat ik een stem ben voor de onderdrukte minderheid die samen de grote meerderheid vormen die de kleinste rechtengroep zijn in deze wereld.
Ik zeg:
Luister!

Luister naar mijn stem!
Nou ja,
Luister naar mijn getypte woorden,
Getypt vanuit deze kamer,
Tussen de bomen,
En tussen mijn dromen,
Tussen de katten,
Soms.

Luister naar de stem van deze chronische zieke
(Hey nog een minderheid),
Met haar geverfde haren,
En haar dingen,
En haar veel voorkomende naaktheid.

Maar misschien heb ik wel teveel fantasie.
Want met mijn dromen
En mijn bomen,
En alles dat gaat komen,
Probeer ik mijzelf klaar te stomen,
Voor een onzekere toekomst.

The house with no mirrors

Wide awake in a closetdoor house
Your shadows beckoning me from the hall
Until all of your eyes fly
Into the brick brown walls.
And it was just not today,
You wanted to watch me stumble and fall.

It is made just a bit harder
And I want to  hide
From the nighttime around me
And the cold I feel inside .
My mirrorimage is made of glass,
My flaws magnified.
I see you inch
Away to the other side.

And when I noticed all of this,
I felt I needed a shove
To not be reminded of the flaws in me.
Is that what you are made of?

Don't tell me that I am wrong,
I have to draw the line.
Life is not just a song,
And life is not going fine.
I wanna believe I'm fine.

So you say you are my house,
You are just there before the dawn,
But less dark like coffee.
So you say you won't wait on the lawn,
Not now, not today.
Do I want to know what's going on?

So it has comes down to this,
There is a push before the shove.
And if you want to mirror me,
You have to know what I am made of.

I won't believe that I am not wrong,
That will just cross the line.
And this no mirrored song
Is sung just fine.
Everything will be fine.

I don't know why I invited you into my house.
Just know that you are in my house.
Just know that I want you in my house.
Tell me who I am.

The outside web

If I told you
My cat was my home,
You would not be surprised
Even if you did not know me.
A cat will always be home,
For every one.
Forever.

But when you walk outside,
Kicking those leafs with your army boots
You never guessed someone's nature
Lived inside the web.

Yet it would not be strange
If people would not fail to remember
That it is called World Wide Web for a reason
And some people never make it
To the other side of the treshold
Of their angry beds.

Similarities find each other
Without walking the distance,
Rooms of empty bottles and ticking sounds.

Here I rally and here I wander,
Here I talk and here I wonder,
Here I protect the nature and the wonder
You see leaving behind your living room floor.

Yes here we do everything everyone else fail to do,
And while discarded cans pave your lustrous path,
I save the trees you fail to see on your way home.

The internet is my outside,
For every day that I fail to walk,
little .jpgs of everything nowadays.
And it assures me,
That on the days my shoes are filled,
Outside will still there,
For me.
Forever.