No words at all

You asked me in the middle of the night

To leave myself from standing besides

One of the things I once thought the ugliest sights

Wondering now what it will bring me.

And I have come to understand that no one really sees me,

No one but you really,

And I think it should be okay, somehow, maybe

But it does not feel okay.

And in the middle of the night,

In the dark corners of that one single light

I lie awake and I cried

And I dare not wake you.

I know you do not want me to ask that question,

Make you feel like you´re staring in the barrel of a gun.

You have always wanted me to feel the sun,

And believe me love, I do.

But every now and then, I can hardly deny

I keep asking myself if it would be better if I died?

Just creep out on always living on the edge of life,

And give everyone their peace back.

Would I be capeable to close the curtains and take my bow

To this miraculous play that has in awe every now

And then, and I remember that I once made a vow

To myself to never give up.

And I won´t. I won´t. I can not stop losing hope and die

When there is a chance of experiencing things that made the fight,

Every single fight, worth their while.

And I will not give up.

So believe me, when I ask you whether or not I should leave,

Please remember who I am and believe,

That I just now, need a shoulder to cry on, some relieve

And no word at all. No words at all.

Cracked spine and no pages missing

Smoke in one mirror,

A cloth over the next one,

The third is broken.

I am like the dust on the shelves that being blown away

Turn into a magnificent translucent grey.

I am like the second hand book that has gone from demand to demand,

My cracked spine fits perfectly into your hand.

We are 12 in one row,

6 up high,

And we have all been read before.

I am you sitting on the floor reading the backs of everyone

That had the audacity to infiltrate your kingdom.

I am you sitting on the floor in the darkest of all the corners

And we are a front for an image of being a loner.

But don’t afraid like I once used to be.

We have loved many and how we do love still.

In time I became shattered and fragmented, surely.

Yet even chipped you can read me still.

Put the hood over your head and shine your light on me,

Take me home if you are able to love me.

I am just a name between many waiting to caught your eye.

The parrot behind the counter

And the one behind in the cage

Talk to you when you ring up your purchase

I am still on the shelf, where you decidedly put me back on to,

But do not worry leaving made me not stop loving you.

The stained curtains,

The thumbed slids and receipts

And yes even the bicycle in front of the door,

And the record collection,

And the random violin with the daisies

Will all be there if you ever come back

To find me again.

I will be there again,

If someone did not love me before you do.

Schrijver

Het is als een koorts dat van mijn voorhoofd

Op mijn lichaam daalt. Mijn armen beginnen

Met trillen en mijn lichaam haalt kuren uit dat

Een normaal lichaam niet doet en toch ongezien

Blijft bij het blote oog. Ik kan het echt niet verzinnen

Hoe dat moeten moeten moeten als een slechte vriend

Bedenkt op het moment te komen dat mijn lichaam

Net zegt: “Hey bekijken jullie het allemaal toch even!”

Ik ben een schrijver en gewone schrijvers bestaan niet.

Ik ben een schrijver die schrijven moet moet moet als mijn

Brein er toch echt om vraagt. Ik ben veel te bang die ideetjes

Van mij dan toch echt weer te vergeten als ik er een nacht op slaap.

Want als de prinses de hulp van de prins zoekt, dan kan het niet zijn

Dat hij een nacht in herberg doorbrengt en de ochtend met een grote gaap

Om 11 uur wakker word verwachtend dat de prinses dan toch niet al

Echt gemold is door die grote draak en al ben ik niet een schrijver

Van dat soort dingen, op dit moment, je snapt wel wat ik bedoel.

Ik ben een schrijver. Nee, een dromer! Ach wel nee, Ik ben allebei. En al

Schrijf ik over dromen, en droom ik over schrijven het is wat anders als

Een verwachte nacht van diepsluimerde nachtrust gepaard gaat met die

Wilde schrijfplannen voor een nieuw gedicht dat precisie van zinnen verwacht

En ook een beetje energieke ambachtelijke passievolle intentie en niet gedruil

Van rijmelerij van lik mijn vestje. Ik ben een rijmer, maar soms niet, dat merk je zoal

In elke gedicht dat ik schrijf dat de rijm toch net een beetje anders lijkt te zijn en ‘s nachts

Ja ‘s nachts dan moet ik eerlijk bekennen, dan heb ik die kunst niet onder de knie.

Ik ben te druk met vage dingen dromen en ze dan eigenlijk keihard vergeten als ik kan. Soms.

Je moet mij zien, man! Als ik dagen of weken niet heb geschreven

En de pen niet in mijn handen heb kunnen drukken, of in dit geval van

Het digitale tijdperk meer het toetsenbord. Ik lig te janken en te bozen en

Zonder blikken of blozen foeter ik tegen mijn onschuldige vriendje over

Dat verfoeide lichaam van mij dat zegt dat ik niet kan doen wat ik echt wel kan!

Nou ja een normaal zou kunnen doen, meneer Grover!

Ach ja, het is wat het is. Ik ben een schrijver, een dichter, een passievol aan elkaar

Breier van betekenisvolle zinnen en oh ja, ik ben ook chronisch ziek.

I am Mother

I am a mother,

Mother am I.

I am pure of heart and ready to guide.

Although I do not have a daughter

And not a son is given to me.

My child has died.

Not in my arms but inside of me.

I cried until it was all that I could be.

A victim of a war deemed unready to fight

And the battle was all but not mine.

It was the first sign that my body hated me,

And my world has since steadily, readily declined,

And the world did not understand this pain of mine.

So I hid my tears from what they called a victimless crime,

I grew bitter and and ever so passionate within.

I am a mother,

Mother am I.

Even though my child has died.

Even though my child has died.

I am mother,

Mother am I.

Even though you have not seen me cry,

Did anyone even know that I still cry?

I cry for my child in the waking of the day,

I cry for this child when the world is fallen asleep.

And when I don’t cry I dream of her,

I saw her bled into tears when the cuts ran too deep.

On that first sign that my body hated me,

And was ready to take away all the things I love.

So readily and oh so steadily I have come to fear it

For it was ready to take away everything I love.

I don’t want to die, what if it makes me die too?

It is taking away, slowly taking away all that I love.

I feel old before my time and I am in the prime of life

And I should not see the taking of everything that I love.

Now I am alone and lonely and even silence is so loud,

It takes away everything that I was….

I remember the begin now

And the before it even starts.

And I’m slowly losing titles,

The memory retracts, reboots,

Restarts and is down again.

But I am a mother

And I have not forgotten

Even if time slows the memory down.

Mother am I, it always comes back,

And the slumber is awaked by a pang,

A flashback and the lesser thought of what I lack

To save her everytime it comes back.

Will I forget that I am a mother?

Will that be the last sign my body hates me?

Or will I spend my life at least remembering?

And all though painful, keeping her alive?

It was the first sign that my body hated me,

Maybe I am now mother to all those signs?

Now memorized together with my child?

As she left my body, for a moment as did I,

But now I am back in there alive.

I know my body hates me for that too.

That is just the way of life,

Bodily trauma triggering those series of events

That had already been on the edge of knife

Ready to fall on my head.

But I am a mother,

Mother am I.

I think I have at least something to be grateful for.