dinsdag 12 september 2017

Jouw storm


De woorden die zij zeiden,
Zwaarden verstopt in dolken
Verstopt in een baksteen
Maar de hele wereld
Vertelden zij
Dat het een bosje bloemen was
Verstopt in adoratie.


Er doet niemand zoveel voor jullie als wij
Is wat zij zeiden.

Als jullie om handvaten vragen, geven wij jullie geen handboeien?
Als jullie om begrip vragen, geven wij dat niet met een extra zucht
en een klacht over drukte de dag erna?
Als jullie vragen voor de herinneringen van de vriendschap, geven wij
niet de veel betere koude schouder?
Als jullie vragen om te luisteren, horen wij niet wat jullie exact niet zeggen?

Ik wandelde ooit een weg
Waarin ik dacht te helpen,
De mensen een hand te geven
Die dachten nooit meer te kunnen staan.
Ik wandelde ooit een weg,
En ik was zo onschuldig,
Ik dacht dat de anderen
Waren wat telde.

Ik wandelde ooit een weg
Waarin ik dacht dat jullie vrienden waren.
Dat jullie begripvol waren.
Dat jullie aan het luisteren waren.

Waar
Was hetzelfde
Doel die wij allen
Zouden hebben
Zoals jullie
Ons zeiden?

Waar was het moment
Dat wij ook meetelden,
En belangrijk waren,
En gewaardeerd waren?

Ik was een soldaat.
Zei: Ja wel! Als dat werd gevraagd,
Sprong links en rechts op alle dagen,
Maar oh wee stel vooral geen vragen.

Toch dacht ik dat jullie vrienden waren,
Zag de waarheid niet en stelde geen vragen.
Tot die ene dag dat ik durfde en waagde
Te zien dat dat moment te ver ging.
Ik kreeg jullie ware kleuren te zien,
Mooi vond ik ze toch niet echt.

En nu wat?
Wat verwachten jullie?
Jullie aan de ene kant,
Wij aan de andere,
Laat de bommen maar vallen
Als een slachtveld
Of een slechte oorlogsfilm?

Nee dit is een slapstick,
Het soort waar Charlie Chaplin
Van gaan rollen
In zijn graf.

Nee dit is bullshit,
Zo'n volle bak van mest
Waar boeren goud van gaat betalen
Maar geen gras op zal groeien.

Maar ga maar door,
Wandel maar door de arena
Terwijl we onze wonden likken,
Van de
Nederlaag
Waarin wij durfden te
Vertrouwen in onze vriendschap,
In onze waarde.

En wij zullen gaan
Opstaan en langzaam weggaan.
De ruggen keren en
Dan rechten.

En wij zullen zien
Dat wij meer waard zijn
Dat jullie ons gaven
En nooit meer op de vloer vallen
Wanneer jullie de vinger richten en pang zeggen
In de hoop dat wij de commando volgen
Zoals vroeger.

Wacht maar tot je blauw ziet in het gezicht,
Wacht maar tot je snapt wat jouw storm heeft aangericht.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten