Ik herinner me de vlekken die de verf achterliet.
Zachte bewegingen terwijl ik lig.
Soms voelt het alsof het enige wat ik doe is liggen.
Er is niets nieuws tussen zon op
en zon neer en ik herken elke seconde.
De tijd is het enige wat niet stopt,
hoe hard ik er ook om vraag.
Even een moment om adem te happen.
Even een seconde voor acceptatie.
Ik weet dat ik niet kan ontsnappen.
Maar even, even zonder pijn.
Ik zoek mijn heil tussen de woorden.
Tussen de bladzijde en mijn pen.
Waar ik mijn emoties heb waarborgen.
Pijn omgebogen tot een creatie.
Ik zoek mezelf tussen stiften en papier.
Tussen de kleuren die iets vertellen.
Ik mis de simpliciteit en het plezier
van ongeremd mezelf terugvinden.
De kunst en ik, ooit onbevangen,
nu elk moment voorzichtig afgewogen.
Nog kan het altijd weer afhangen
van de staat waarin ik mijzelf bevind.
Mijn spontaniteit afgenomen, en langzaam
sterft inspiratie in notitieboekjes.
Onafgemaakte werken die eenzaam
verborgen raken onder het stof.
Maar in m'n brein staat de hemel nog open.
In m'n brein vuren de neuronen erop los.
Dat is mij nog lang niet afgenomen.
Ik ben de geheime kunstenaar.
Elke creatie gecreëerd, verwarmt mijn benen.
Elke tekening een pil tegen de pijn.
En van mijn kruin tot aan mijn tenen,
zal ik altijd een dichter blijven.
Zal ik altijd zelf kunst zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten