Zachte witte vegen
Voor het raam.
Ik kan het niet geloven,
Want lente kwam eraan.
De tij lijkt gekeerd,
De wereld in diepe rouw.
Ik kan alleen maar staren,
En mijn koffie wordt koud.
Jij ligt warm onder dekens,
En bespeelt mijn gedachten.
En soms weet ik niet wat ik moet verwachten.
Jij bent mijn zachte ziel,
Mijn bescherming tegen de kou.
Weet jij eigenlijk wel hoeveel ik van jou hou?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten