De krimpende vrouw

Soms voel ik mij
Als de verdwijnende vrouw.
Een ziel die vastzit
In een wereld die kleiner word.
Langzaam voel ik mijzelf krimpen.
Krimpen en kleiner worden.
Zoveel kleiner worden.

De druk van mijn hoofd
Drukt ook op mijn lichaam.
Kettingen om mijn lichaam.
Gedachten die dieper graven
Dan mijnwerkers konden
Vinden de zwakke plekken
Die mijn leven uit balans brengen.
Wat kan er nog wel en wat kan niet?
Al dat ik weet is wat ze het noemen
Een vorm van depressie.
Maar wat betekend een naam
Als je continu bang ben voor...
Teveel dingen om te noemen.

Toch weet ik het zeker.
Na dit alles
En in het gevecht
Zal ik weer gaan groeien.
Mijn leven dragen
In mijn handen
En opbloeien tot mijzelf.
De kracht die ik draag
In mijn beide handen
En in mijn hart
En in mijn hoofd
Zal de wereld weer doen draaien.