Snowflake

You keep laughing at me

because I am afraid.

Afraid of what is coming,

afraid of what is on the horizon,

afraid of the bodies they will leave in our wake.

You keep mocking us,

and judging us for protests.

Tell us that it is childish.

Tell us all those bad names.

As if you have never done the same.

Protesting is a right,

To make ourselves heard.

While you define us by skincolor,

religion, and gender, and everything

else, and you are still telling us

that we are the ones dividing,

while you building registries and walls

and decide the rights of female bodies

and not those of men, and aaaah well

if we tell you our experience,

we were the ones who set out the borders,

am I right?

No I am not going to be able peacefully

and silently accept how you are all raping me

and stabbing me to death, as if smiling at you

makes you stop. Killing. Me.

You are willing to kill 43000 people a year

just because you did not like who saved them.

Isn´t that pathetic?

You are willing to treat people as subhuman and

steal their rights just because you are blind to the truth.

Isn´t that pathetic?

You are willing to push your religion down our troats

just because you want someone to swallow your load of well…

Isn´t that pathetic?

Isn´t it pathetic that you kill the poor because a billion is not enough?

Isn´t it pathetic you kill all our help because a bilion in your name is not enough?

Isn´t it pathetic you kill the earth because your well of billions is not enough?

Yeah you keep calling me names,

like Special snowflake,

like it actually means something.

Like it does not mean you have no more

ammo in your belt, well maybe

except from the guns you are afraid they take

and the lives you not fear will be.

But I am not just one special snowflake,

I am a whole fucking snowstorm of them,

and I would have been a blizzard

if I were able to stand up and take a stand

litterally on my feet.

No I might not be able to stop you dead in your tracks,

but I can settle for being an inconvenience.

And, damned, I will most certainly be just that.

Cause what about us?

What about us?

Damn you, what about us?

Fuck you, what about us?

I am not going to smile or call a nazi simply alt right,

when they are killing me, my friend.

And no it is not a difference of opinion or disagreement

when you are killing me, my friend.

And no it is not okay you tell me that I am subhuman,

don´t deserve the same rights of you, because of who I am,

when that is killing me, my friend.

So don´t ask for some respect when you never once gave some.

And don´t ask for understanding, when you lack it thus.

Don´t ask me for facts and truths, if you only believe the lies.

So please don´t ask me for willingness to grand the unwilling.

So you call me a special snowflake, because I believe

in live and let live, and you don´t.

Because I don´t believe in forcing my beliefs and everything else

on others, and you do.

I will be that special snowflake and I will be that snowstorm

and I will rain you down in the truth and the facts

and show the pain you are putting upon others

and show you the bodies of the people you killed

and I will be the person holding your head up

to no be stuck in the sand again.

And I am not going make you pretend it never happened,

if killing was done in your name.

And I will never pretend it never happened,

and now you won´t be able to too, to do so.

I will be a snowstorm and I will have a legacy in my name

even if no one will never truly know my name at all.

I will be this inconvenient snowstorm, and I think

you will never learn how to avoid me, never ever again.

And I will be this snowstorm and you will only get

to see the summer again when you have lived what I lived

and seen what I seen and I will tell you that winter is

not coming anymore, winter is here.

Winter is here.

To all my beautiful, little, special snowflakes, cheers!

Echt ziek

Wie zijn wij om te bepalen wie echt ziek is?

Wie onze hulp verdient? Wie de trofee mag binnenhalen

voor de kunsten van het ziek zijn bezitten?

Wie zijn wie om te zeggen wat een ander voelt, wat gebeurt

in hun lichaam, in hun hart en in hun hoofd en wie zijn

wij om te zeggen dat ze horen tot de verloren zielen van

de wereld die wij graag negeren en doen alsof ze er

zelf voor kiezen achter de ramen van hun huis

in het duister weg te kwijnen.

Even werpen we een blik op hen, kijken een

kwartier naar hen, oordelen onze oordelen op hen,

en geven onze oordelen over hen.

Jij kan dit ding wat jij al jaren niet kan!

Jij hebt niet wat jij al jaren hebt!

Er is gewoon wat mis met je wilskracht!

Er is niets mis, er is geen onmacht!

Je wilt gewoon niet, wat nou geen energie,

wat nou geen concentratie, strek die benen

en loop, wat nou ik kan niet meer?

Een gezond mens kan veel meer,

je bent een gezond mens! Wanneer ik dan protesteer,

vraag zie je dan niet meneer, dat wat binnen zeer doet,

je niet altijd van buiten ziet.

Maar dat is de wereld, we oordelen voor we weten,

we denken al de info te kennen en gaan nooit op onderzoek

uit, en we kijken vooral niet naar de waarheid of naar

een boek waarvan de kaft niet al aanspreekt.

Je ziet mij en je ziet een rolstoel en iemand te dik

naar je zin, en je denkt, mijn God die is lui, want een

mens al doet om niet te hoeven sporten of bewegen

en om gewoon een beetje te blijven liggen en niet

te werken en hun handje op te houden voor gratis geld

(waar men amper van rondkomt maar ik ben er

blijkbaar miljonair van geworden en moet niet vechten

om maar uit de schulden te blijven.)

en maar op de bank boeken te lezen. Je moet ze eens

zien kijken als ik probeer te projecteren in hun brein

dat ik zelfs niet elke dag boeken lezen kan. Er gebeurt

namelijk niets, telepathie bestaat niet, maar mijn god

wat zou dat handig zijn. Dat je mensen kan laten zien

hoe het echt is, want een video geloven ze niet en een foto

doet ze niets en je worden beteken niets meer in deze

koude wereld, waar we tegen mensen vertellen wat

ze moeten doen en ze dan ook vertellen dat zij zelf

moeten weten wat te doen, maar wat ze ook doen

is nooit goed en ik word er zo moe van.

En ik ben al zo moe. Ik ben zo moe en vol fysieke

pijn en watten in mijn hoofd, terwijl ik hier een half uurtje

zit en dit allemaal op schrijf. Steken in mijn rug en mijn

heup en mijn zij, allemaal daar enkel omdat ik een hobby

liefde heb voor rijmelarij. Mijn gedichten, mijn ziel,

Zo diep in mij, zijn nou weken onaangeroerd in mijn

brein omdat ik zo graag in bed ligt en mijn handje ophoud.

Nee ik ben niet sterk misschien maar ik vecht harder

dan jij kan zien, elke dag weer, opnieuw en opnieuw en

opnieuw en opnieuw en…. Mijn god wat maakt het uit,

we willen het toch niet zien. Waarom zouden we het willen zien?

Waarom zou je ooit proberen om mij te willen zien?

Nee we geloven liever dat chronisch ziek niet kan gebeuren,

Wij geloven liever dat het mee valt, dat ziek zijn een keuze is,

Dat iedereen zich beter kan denken, dat je maar niet ziek wordt

als je maar gewoon positief bent! Dat je alleen maar ziek blijft

als je niet genoeg probeert om beter te worden. Nee stel je voor

dat we de realiteit onder ogen kunnen zien en beseffen dat iedereen

ziek kan worden, ja chronisch ziek kan worden, en dat iedereen de

kans heeft nooit meer beter te worden. Mijn god, we hebben geen

controle! Geen macht! Geen manieren de baas te zijn over dit!

Hoe zouden we dat moeten geloven in een wereld waar we denken

dat alles de oorzaak is van keuzes en niets van onmacht en dat

arm zijn een optie was op een formulier die we intikte toen we

onze leven gingen invullen. Ja als wij dat blijven denken, als

dat de aandacht is die wij de wereld schenken dan snap ik

wel waarom ze zeggen: Jij kan best gewoon gaan lopen hoor, mijn vriend,

en een tik voor mij neerzetten in een andere box die ik blijkbaar

voor mijn leven had ingevuld zonder dat ik wist dat ik dat ooit

gedaan had. Ja ik ben spontaan genezen, beter, geheeld, zonder

al mijn pijn en zonder al mijn zorgen. Wonderlijk hoe dat brein werkt.

Bodytrap

24 hours and I am counting the seconds,

Almost 24 hours I am spending here.

Trapped in this bed and trapped in this body,

Trapped in a life that doesn´t want me here.

I was the coating but I lost my sugar,

I was the hopeful and I lost my will to…

And even though I am staring

To everything that still makes me smile,

I feel bored, I feel like a fool.

God I miss dancing and I miss singing and I miss walking

On the beat of my own rhytm, I miss just standing up and

walking over and just getting there like a normal human being.

24 hours and I am trapped in my own body

24 hours and I am stuck inside my brain.

Plants are twisting around my legs, my arm and

I can´t stop thinking and I am going insane.

I was the scone but the cream was forgotten,

I was the words but now I hold my tongue

Cause I feel wholly unmanagable,

I feel like a failure of everything

And I know you told me that I was wrong.

I miss the music that once graced my ears and I miss

watching show the entire day, wasting it away, and I

miss writing whenever I felt the need too as I always did.

God I miss it. I miss being me, although I did not know

Who me was, at least I felt I could find out. Now I am

just trapped in a body, trapped and I can´t get out.

Yes I do miss it, all the things you never knew I had a

reason for missing, But I keep fighting and yes I will 

Always keep on wishing.