Echt ziek

Wie zijn wij om te bepalen wie echt ziek is?

Wie onze hulp verdient? Wie de trofee mag binnenhalen

voor de kunsten van het ziek zijn bezitten?

Wie zijn wie om te zeggen wat een ander voelt, wat gebeurt

in hun lichaam, in hun hart en in hun hoofd en wie zijn

wij om te zeggen dat ze horen tot de verloren zielen van

de wereld die wij graag negeren en doen alsof ze er

zelf voor kiezen achter de ramen van hun huis

in het duister weg te kwijnen.

Even werpen we een blik op hen, kijken een

kwartier naar hen, oordelen onze oordelen op hen,

en geven onze oordelen over hen.

Jij kan dit ding wat jij al jaren niet kan!

Jij hebt niet wat jij al jaren hebt!

Er is gewoon wat mis met je wilskracht!

Er is niets mis, er is geen onmacht!

Je wilt gewoon niet, wat nou geen energie,

wat nou geen concentratie, strek die benen

en loop, wat nou ik kan niet meer?

Een gezond mens kan veel meer,

je bent een gezond mens! Wanneer ik dan protesteer,

vraag zie je dan niet meneer, dat wat binnen zeer doet,

je niet altijd van buiten ziet.

Maar dat is de wereld, we oordelen voor we weten,

we denken al de info te kennen en gaan nooit op onderzoek

uit, en we kijken vooral niet naar de waarheid of naar

een boek waarvan de kaft niet al aanspreekt.

Je ziet mij en je ziet een rolstoel en iemand te dik

naar je zin, en je denkt, mijn God die is lui, want een

mens al doet om niet te hoeven sporten of bewegen

en om gewoon een beetje te blijven liggen en niet

te werken en hun handje op te houden voor gratis geld

(waar men amper van rondkomt maar ik ben er

blijkbaar miljonair van geworden en moet niet vechten

om maar uit de schulden te blijven.)

en maar op de bank boeken te lezen. Je moet ze eens

zien kijken als ik probeer te projecteren in hun brein

dat ik zelfs niet elke dag boeken lezen kan. Er gebeurt

namelijk niets, telepathie bestaat niet, maar mijn god

wat zou dat handig zijn. Dat je mensen kan laten zien

hoe het echt is, want een video geloven ze niet en een foto

doet ze niets en je worden beteken niets meer in deze

koude wereld, waar we tegen mensen vertellen wat

ze moeten doen en ze dan ook vertellen dat zij zelf

moeten weten wat te doen, maar wat ze ook doen

is nooit goed en ik word er zo moe van.

En ik ben al zo moe. Ik ben zo moe en vol fysieke

pijn en watten in mijn hoofd, terwijl ik hier een half uurtje

zit en dit allemaal op schrijf. Steken in mijn rug en mijn

heup en mijn zij, allemaal daar enkel omdat ik een hobby

liefde heb voor rijmelarij. Mijn gedichten, mijn ziel,

Zo diep in mij, zijn nou weken onaangeroerd in mijn

brein omdat ik zo graag in bed ligt en mijn handje ophoud.

Nee ik ben niet sterk misschien maar ik vecht harder

dan jij kan zien, elke dag weer, opnieuw en opnieuw en

opnieuw en opnieuw en…. Mijn god wat maakt het uit,

we willen het toch niet zien. Waarom zouden we het willen zien?

Waarom zou je ooit proberen om mij te willen zien?

Nee we geloven liever dat chronisch ziek niet kan gebeuren,

Wij geloven liever dat het mee valt, dat ziek zijn een keuze is,

Dat iedereen zich beter kan denken, dat je maar niet ziek wordt

als je maar gewoon positief bent! Dat je alleen maar ziek blijft

als je niet genoeg probeert om beter te worden. Nee stel je voor

dat we de realiteit onder ogen kunnen zien en beseffen dat iedereen

ziek kan worden, ja chronisch ziek kan worden, en dat iedereen de

kans heeft nooit meer beter te worden. Mijn god, we hebben geen

controle! Geen macht! Geen manieren de baas te zijn over dit!

Hoe zouden we dat moeten geloven in een wereld waar we denken

dat alles de oorzaak is van keuzes en niets van onmacht en dat

arm zijn een optie was op een formulier die we intikte toen we

onze leven gingen invullen. Ja als wij dat blijven denken, als

dat de aandacht is die wij de wereld schenken dan snap ik

wel waarom ze zeggen: Jij kan best gewoon gaan lopen hoor, mijn vriend,

en een tik voor mij neerzetten in een andere box die ik blijkbaar

voor mijn leven had ingevuld zonder dat ik wist dat ik dat ooit

gedaan had. Ja ik ben spontaan genezen, beter, geheeld, zonder

al mijn pijn en zonder al mijn zorgen. Wonderlijk hoe dat brein werkt.