Amoebe

Volgens jou ben ik zo´n beestje.

Ja je weet wel wat ik bedoel.

Zo´n eentje die zonder botten

Op de vloer rolt en haar pad niet eens voelt.

Ja je weet wel, zo´n eentje zonder ruggegraat!

Die niet eens durft al de dingen

meer te doen die jij vind dat ik moet doen

En die zonder een protest mensen als jij

op haar moet laten stampen elke ochtend vroeg

Omdat ik dat ook gewoon moet kunnen.

En als ik mijn mond open.

Als ik zachtjes praat of hard schreeuwt

Zet je je voet op mijn mond en zegt

Amoebes kunnen niet praten en wat jij vergeet

Is dat alles en iedereen behalve jij gelijk heeft

En dat je dus niet kan protesteren, stinkbeestje.

Niemand heeft wat aan jouw kant van het verhaal.

Hoe kan jij nou weten wat goed voor jou is?

Na al die jaren, decennia ziek zijn, hoe kan jij het weten,

Zelfs als het jij is die de prijs betaald?

En al die jaren later, na al die jaren van gevecht.

Staat niemand die dat zei nog aan mijn zeide,

Staat niemand daarvan nog recht.

Want ik had mijn ruggegraat genomen van onder

de schoenzoelen van zware schoenen op mijn lichaam

En wonder boven wonder, wonder boven wonder,

was het intact.

En nu als iemand al die dingen tegen mij zegt,

Dan zie ik de woorden die hij eigenlijk meent.

Ik geloof je niet, jij leugenaar, wat slecht.

Daarvan kan ik mij niet verdedigen,

Die dingen die zijn ronduit onwaar.

Ik kan je vragen te luisteren, te wegen,

en zien wie ik ben.

Ik ben geen beestje zonder ruggegraat.

Ik maak mijn keuzes, ik maak mijn lessen,

Ik weet wat ik kan en wat ik laat

Is anders dan jouw wensen.

Maar dit is mijn gevecht, en niet de jouwe.