We zijn het ondergeschoven kindje,
We zijn de blik die je niet werp.
Ik vraag mij af, wat bezint je
Terwijl je over onze lichamen stampt?
Zijn wij dan nu al vergeten?
Nee nee dat is het niet.
Je vergeet alleen wat je kon weten,
En je herinnerde ons nooit niet.
We waren heel stil
De slachtoffers van jouw feesten
En de onderwerp van jouw luide onwil.
We waren de reden
Voor al jouw problemen
En van iedereen in de wereld.
We waren verschenen
In jouw hemel als een komeet
Die je liever uit de lucht schoot.
We waren onderwerp van
Jouw gesprekken waarin jij aanbood
Dat we liever dood moesten.
Je betichtte ons van ego
En alleen aan onszelf denken.
Maar nu je kans heb op een boot
Weg van dit alles, ben je enkel jezelf aan het redden.
En we worden weer weggeschoven,
Vergeten, achter in de rij gezet.
Zodat je kan vergeten of wij dood
Zijn of leven, en je terug kan naar je feesten.
Toen we GeenDorHout riepen knikte je mee.
Maar nu de mogelijkheid is een zeis te pakken
Hak je ons af onder de knie.
Wie gaat er voor egoisme ook al weer?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten