Beste emoties,
Ik heb wat te vertellen dus kunnen jullie even stil zijn?
Ik wou zeggen dat het mij speet.
Het is mijn schuld dat jullie jullie soms verwaarloosd voelen.
De aandacht die jullie nodig hebben,
Kan ik niet altijd schenken.
Daardoor voelen jullie je onbegrepen.
Niet alleen door mij,
Maar om de wereld om jullie heen,
Waarvan ik jullie zo veel mogelijk verborgen houd.
Ik begrijp jullie soms inderdaad niet,
Maar het is mijn schuld dat ik niet de moeite doet jullie te begrijpen.
Het punt is dit...
Ik ben bang.
Ik ben ontzettend bang om mijzelf te leren kennen.
Niet alleen door de ogen van mijzelf,
Maar ook door de ogen van anderen,
En dan pleeg ik soms een vorm van emotionele zelfmoord.
Ik hou mij stil,
Zo compleet stil,
En ik kan dan niet meer luisteren
Naar meer dan mij eigen gedachten.
Jullie schreeuwen dan soms zo luid dat ik niet wil luisteren.
Mag ik jullie wel een tip geven?
Als jullie nu eens rustig met mij proberen te praten,
In plaats van altijd maar dat geschreeuw,
Misschien word het dan makkelijker om jullie te begrijpen
En te horen wat het is dat jullie zeggen.
Ik wil jullie helpen echt,
Maar met deze miscommunicatie komen we niet ver.
Zullen we er nog eens over praten?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten