De pen in mijn hand voelt anders dan normaal.
Is het wel een pen?
Een eenheid onder de aanval.
Mijn wapen is niet mijn wapen,
Nu in ieder geval even niet,
Door een klein voorval in de geschiedenis van mij.
Ik mis de simpliciteit van kunnen schrijven zonder na te denken
En van het moment dat het raken van mijn toetsen
Een simpele actie was gebaseerd op gevoel.
Mijn hoofd wil niet want mijn handen willen
En mijn wil wil niet wat rust van mijn verlangt.
Ik kan dit niet want ik ben bang dat ik zal kwijtraken
Wat het dierbaarst bezit is,
De rust in mijn hoofd,
De kracht van mijn denken.
Geef mij tijd en ik zal terug komen
Is de hoop die ik uitspreek voor de toekomst.
En ik moet geloven dat het uitkomt.
Ik moet geloven dat het uitkomt
Voor ik niet meer weet wie ik ben.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten