Excuseer mij terwijl ik even dood speel
Want dat is toch wat je wilt?
Een dode vrouw praat niet.
Nu ja, haar schoenen misschien.
Excuseer mij terwijl ik mijn dochter iets anders leert
Dan wat jij dacht mij te leren.
Ik wil mijn naam schrijven op de wereld,
Gekrast in steen,
Maar niet baldadig in een monument.
Nee ik wil wat betekenen in de wereld,
Iets goed,
Al is het alleen ik die al de daden herinner.
Want het gaat niet om de reactie,
Maar de actie
En mijn actie is
Samengevouwen
In een sterke vrouw.
Het gaat niet om wie het doet,
Hoe het doet,
Maar dat het doet,
Gebeurt alsof het de normaalste zaak
Van de wereld
Is.
Want de wereld heeft een tekort
Aan al die normaalste zaken
En een teveel van
Ik. Ik, ik, ik, ik. Ik.
Wie zijn die mensen
Die voorbij zappen op de tv
Als ze die jongen zien
Met die vliegen in zijn ogen,
Denkend: Och in Nederland,
In Nederland hebben wij ook
Vliegen.
Daarom stopte ik met dood spelen.
Er zijn al teveel vrouwen
Die dood zijn,
Van binnen en van buiten.
Daarom startte ik met schreeuwen.
Er zijn niet genoeg vrouwen
Die schreeuwen,
Wanneer het er toe doet.
Ik wil marcheren
Met die topless vrouwen
En de wereld laten zien
Dat tieten,
Ook mijn tieten,
De normaalste zaak zijn.
Wat ik vooral wil,
Is mijn mening op zelfgemaakte posters
Als een van de stemmen
Die als veel in een samenkomen.
Want laten we vooral samen komen,
Ik kan dit niet alleen.
Er is veel,
Te veel dat de wereld nodig heeft.
Neem je dochters handen in jouw handen,
Je zoons handen op jouw wangen, en zeg:
Samen zijn we voor de vrouwen
Die het recht hebben te bestaan.
Dus neem in de ruimte die je verdient
En geef hen de ruimte die ze verdienen
En de wereld zal wat logischer zijn.
Ja eindelijk leer ik te leven
En mijn stem te gebruiken voor meer,
Meer dan vals zingen.
Ik sta voor waarvoor ik sta.
Niet zonder angst,
Maar wel zonder ruimte
Om ooit nog
Een stap terug te nemen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten