Woordengif

De warmte van dit bed
Kan de kou van de realiteit
Niet buiten houden.

Het is niet wat ik niet weet,
En het lastig is wat ik niet weet.
Ook ben ik niet bang voor de waarheid,
Al ben ik bang voor de waarheid.
Mijn waarheid, mijn eigen tijd
Steeds minder
En minder
En minder.

Weer een labeltje,
Weer een etiketje,
Weer een prijsje aan mijn lijstje
Van dagen dat ik wel geleefd heb.

Weer een reden om dat te doen
Wat mensen mij altijd zeggen:
"Je moet niet opgeven, hoor!"
Ja en dat ik moet genieten van
De kleine dingen des levens.

Dat had ik ook heus wel gedaan, hoor,
Als ik ook normaal had geweest.
Want dat ben ik.

Ik ben niet bang dat ik zal opgeven.
Ik ben bang dat andere mensen mij zullen opgeven.

En ik leef maar één keer...
Vandaag
En de dingen die ik niet heb gedaan
Die ik heb willen doen
Worden steeds meer.

Ik wil gewoon voelen dat ik leef.
Gewoon nog een keer voelen dat ik leef.
Mijn haren in de wind,
Mijn depressie in een rugzak aan de kant van de weg.
Ik wil iets raken wat echt is.
Meer dan lakens
En dromen.

De huid van mijn handen is niet gemaakt om
Niet om het gezicht te vouwen van zij
Die een hartslag hebben net als de mijne.
Die geloven dat de wereld mogelijkheden heeft
Voor altijd en alles en de kus op de wang van herkenning.

Maar soms ben ik bang,
Bang om alles te vergiftigen wat ik aanraak.
Dat ik zeur,
Tot last ben,
Iemand ben die leeft om ziek te zijn.

Ik schud het van mij af.
Ik schud het van mij af.
Ik schud het van mij af.

Want ik leef maar één keer...
Vandaag.