Acceptatie

De lonkende contouren van mijn bed
Ontmoeten mij vandaag op mijn slechts.
De wereld buiten heeft mijn hart versteend
Of misschien wel versoepeld
(Ik heb veel gevoelens),
Om eerlijk te zijn,
Ik heb geen idee.

Acceptatie.
In het woordenboek vrij vooraan te vinden
Maar niet in de hoofd van de mens.
Ook niet in de mijne.
We accepteren alleen wat ons uitkomt.
Maar toch,
Toch,
Is dat elke keer weer wat ik te horen krijg.

En ik wil het niet meer horen,
Ik wil het er gewoon niet bij,
Waar is er nog ruimte voor een label?
Waar is er nog ruimte voor meer dan de pijn.

Ik zie de dagen langs mij heen trekken
En ik voel mij soms buitengesloten.
Ik vergeet soms hoe ik moet praten
En wat ik nog moet geloven.

Soms wou ik dat er een God was
En dat ik in staat was voor dat bijgeloof.
Dan had ik een reden kunnen vinden.
Ja, dan had ik tenminste een reden kunnen vinden.
Het is Gods wil en dat heeft een reden,
Ik kan niets anders doen dan accepteren.

Het is maar goed dat ik niet geloof,
Want eigenlijk is dat nog steeds best wel krom,
Maar goed,

Ik ben ziek van het woord acceptatie.
En van afwachten en van chronisch.
Van pijn en medicijn.
Met dat vele andere woorden.

Morgen ga ik weer vechten, goed?
Morgen leg ik mij er nog steeds niet bij neer.
Want ik ben nog niet klaar om het te accepteren.
Wat ik nog niet hoeft te accepteren.

Ooit zal ik accepteren wat ik moet accepteren.
En vechten waar ik moet vechten.
Maar vandaag ben ik gewoon te moe.

Ik accepteer het bed,
Met zijn lonkende silhouet
En zijn warme lakens.