Wie zijn wij om te
bepalen wie echt ziek is?
Wie onze hulp
verdient? Wie de trofee mag binnenhalen
voor de kunsten van
het ziek zijn bezitten?
Wie zijn wie om te
zeggen wat een ander voelt, wat gebeurt
in hun lichaam, in
hun hart en in hun hoofd en wie zijn
wij om te zeggen dat
ze horen tot de verloren zielen van
de wereld die wij
graag negeren en doen alsof ze er
zelf voor kiezen
achter de ramen van hun huis
in het duister weg
te kwijnen.
Even werpen we een
blik op hen, kijken een
kwartier naar hen,
oordelen onze oordelen op hen,
en geven onze
oordelen over hen.
Jij kan dit ding wat
jij al jaren niet kan!
Jij hebt niet wat
jij al jaren hebt!
Er is gewoon wat mis
met je wilskracht!
Er is niets mis, er
is geen onmacht!
Je wilt gewoon niet,
wat nou geen energie,
wat nou geen
concentratie, strek die benen
en loop, wat nou ik
kan niet meer?
Een gezond mens kan
veel meer,
je bent een gezond
mens! Wanneer ik dan protesteer,
vraag zie je dan
niet meneer, dat wat binnen zeer doet,
je niet altijd van
buiten ziet.
Maar dat is de
wereld, we oordelen voor we weten,
we denken al de info
te kennen en gaan nooit op onderzoek
uit, en we kijken
vooral niet naar de waarheid of naar
een boek waarvan de
kaft niet al aanspreekt.
Je ziet mij en je
ziet een rolstoel en iemand te dik
naar je zin, en je
denkt, mijn God die is lui, want een
mens al doet om niet
te hoeven sporten of bewegen
en om gewoon een
beetje te blijven liggen en niet
te werken en hun
handje op te houden voor gratis geld
(waar men amper van
rondkomt maar ik ben er
blijkbaar miljonair
van geworden en moet niet vechten
om maar uit de
schulden te blijven.)
en maar op de bank
boeken te lezen. Je moet ze eens
zien kijken als ik
probeer te projecteren in hun brein
dat ik zelfs niet
elke dag boeken lezen kan. Er gebeurt
namelijk niets,
telepathie bestaat niet, maar mijn god
wat zou dat handig
zijn. Dat je mensen kan laten zien
hoe het echt is,
want een video geloven ze niet en een foto
doet ze niets en je
worden beteken niets meer in deze
koude wereld, waar
we tegen mensen vertellen wat
ze moeten doen en ze
dan ook vertellen dat zij zelf
moeten weten wat te
doen, maar wat ze ook doen
is nooit goed en ik
word er zo moe van.
En ik ben al zo moe.
Ik ben zo moe en vol fysieke
pijn en watten in
mijn hoofd, terwijl ik hier een half uurtje
zit en dit allemaal
op schrijf. Steken in mijn rug en mijn
heup en mijn zij,
allemaal daar enkel omdat ik een hobby
liefde heb voor
rijmelarij. Mijn gedichten, mijn ziel,
Zo diep in mij, zijn
nou weken onaangeroerd in mijn
brein omdat ik zo
graag in bed ligt en mijn handje ophoud.
Nee ik ben niet
sterk misschien maar ik vecht harder
dan jij kan zien,
elke dag weer, opnieuw en opnieuw en
opnieuw en opnieuw
en…. Mijn god wat maakt het uit,
we willen het toch
niet zien. Waarom zouden we het willen zien?
Waarom zou je ooit
proberen om mij te willen zien?
Nee we geloven
liever dat chronisch ziek niet kan gebeuren,
Wij geloven liever
dat het mee valt, dat ziek zijn een keuze is,
Dat iedereen zich
beter kan denken, dat je maar niet ziek wordt
als je maar gewoon
positief bent! Dat je alleen maar ziek blijft
als je niet genoeg
probeert om beter te worden. Nee stel je voor
dat we de realiteit
onder ogen kunnen zien en beseffen dat iedereen
ziek kan worden, ja
chronisch ziek kan worden, en dat iedereen de
kans heeft nooit
meer beter te worden. Mijn god, we hebben geen
controle! Geen
macht! Geen manieren de baas te zijn over dit!
Hoe zouden we dat
moeten geloven in een wereld waar we denken
dat alles de oorzaak
is van keuzes en niets van onmacht en dat
arm zijn een optie
was op een formulier die we intikte toen we
onze leven gingen
invullen. Ja als wij dat blijven denken, als
dat de aandacht is
die wij de wereld schenken dan snap ik
wel waarom ze
zeggen: Jij kan best gewoon gaan lopen hoor, mijn vriend,
en een tik voor mij
neerzetten in een andere box die ik blijkbaar
voor mijn leven had
ingevuld zonder dat ik wist dat ik dat ooit
gedaan had. Ja ik
ben spontaan genezen, beter, geheeld, zonder
al mijn pijn en
zonder al mijn zorgen. Wonderlijk hoe dat brein werkt.