Vertrouwen

Soms ben ik bang voor je,
Niet voor wie je bent,
Maar voor wat mijn hoofd denkt.
Wat als? Wat als? Wat als?

Soms ben ik bang voor iedereen,
Voor wat er komen kan,
Voor alles wat ik niet weet.
En dan? En dan? En dan?

Want mijn ogen zien de maskers
Die zonder linten
Op het gezicht blijf zitten.
Als een tattoo,
Permanent.

En mijn ogen zien de littekens
Op iedereens armen,
En ik bang
Voor wie die littekens
Gemaakt heeft.

Soms denk ik alleen in wonden en daders.
Oude wonden, nieuwe wonden, gezworen vijanden.
En vraag ik mij af of iedereen een dader is.
Wie heeft niet soms een ander beschadigd.

Ja iedereen kan je pijn doen,
Maar sommige mensen zijn het waard
De volle risico te nemen
Om ze in je leven te houden.

Sommige mensen zijn het waard
Om niet te kunnen weten wat komen gaat
En te geloven dat alle wonden die zij maken
Zij ook voor jou weer komen helen.

Jij en ik

Dit is zo fijn.
Jij en ik
En de woorden
In de armen van
De buitenlucht.

Conversaties
Rollen van onze tongen
Alsof het speelgoed is
Voor kinderen
Die wel weten
Hoe ze moeten delen.

Zo gemakkelijk,
Zo diep,
Zo evenwichtig,
En zo interessant.

Ik voel de
Wisselende emoties
Die er bij horen
Als onderwerpen
Veranderen
En voetstappen
De ritme van je stem
Vangen.

Ik wil graag in de plassen stampen,
Laten zien hoe gelukkig ik ben
Met dit moment.
Waren mijn schoenen maar waterdicht.

Ik weet toch wel dat ik je laat zien
Wie ik ben.
Elke dag.
Met mijn woorden en met mijn handen,
Met gebarentaal en met mijn ogen.

Maar dit,
Dit is het moment
Dat we delen
Dat we durven te zijn
Dat ik jou zie
In de buitenlucht.
Dat ik jou weer zie
Met een frisse blik.

De kou kan mij niet deren
Wanneer het jij
En ik is
En ons moment
Die verandert in
Wij samen.

Spiegelstoornis

De spiegel liegt niet
Is wat ze zeggen.
Maar mijn hersenen.
Begeleiden mijn ogen
Begeleiden mijn gedachten.
Is alles wat ik zie dan wel echt?

Want ik kijk met mijn hart en oordeel
En ik zie mijzelf niet met vriendelijkheid
Met compassie
Met goede moed over de toekomst.
Zelfs al vecht ik zo hard om mijzelf lief te hebben.

Met elke rol rollen de tranen
En met elke flap voel ik mij jaren ouder.
Elke lijn telt de jaren dat ik mijzelf verwaarloosde
En elke put is er een waarin ik val.

Dat is wat ik zie als ik kijk naar wat ik bereik hebt.
Niet mijn vooruitgang, en niet mijn groei.
Of hoe gezond ik aan het worden ben,
Zelfs dat word geleid door giftige gedachten.

Het is nooit genoeg wat ik doe,
Het kan altijd beter.
Grenzen tellen niet.
Omarm jezelf niet met liefde
Want liefde verdien je niet.

Toch ga ik leren mij lief te hebben,
En niet als einde van een lijn-gevecht.
Maar voor de rollen zijn verdwenen
Zal ik het zeggen
En is gezond zijn zelf-liefde
En geen gevecht.

Open geheimen

Jouw handen op mijn huid.
Een droom,
Een melodie,
Een nieuw ritme?

Of een oud begin
Die al lang had moeten beginnen?

Ik weet niet of tijd
Oude wonden zoeter maakt
Wanneer ik ze in mijn mond neemt
Om je te helen.

Ik weet niet of wachten
Het warmer maakt in mijn diepte
Maar ik weet dat ik je te graag zie
En te diep verlangt.
Ons verhaal duurt al zo lang.

Schrijf mijn naam in je ogen
En vergeet me niet wanneer je me weer ziet.
Onder al mijn lagen ben ik naakt.

Klim

Een harde knoop
Achterin mijn nek.
Een lang verhaal,
Een brein aan het werk.

Een harde knoop
Achterin mijn nek.
Ik weet niet waar ik ben.
ik weet niet wie ik ben.

Hoe ben ik hier terecht gekomen?
Had ik niet gevochten voor vergeten herinneringen?
De kans om omhoog te kruipen.

Ik was niet klaar voor de val.

Het glas breekt onder mijn voeten,
Het bloed laat achter wat ik nodig heb.
Een weg terug naar veiligheid.

En ik was zo klaar om het verleden achter mij aan te slepen,
Stukjes verliezend op mijn weg.
Maar het glas blijft kleven aan de zoom van mijn jurk.
En het word steeds zwaarder,
Het word steeds zwaarder,
Het word steeds zwaarder.

Toch loop ik door,
Op zoek naar het antwoord,
Misschien ook naar mijzelf.

Een spiegel op de vloer,
In de modder,
Onder de woorden
Die hij ooit zei
En ik zachtjes weg veeg.

Maar ik zie alleen mijzelf zoals hij mij zag.
Ik zie alleen wie hij dacht die ik was.

Een gebroken pop.
Een auto met een wiel te weinig.

Maar ik heb altijd geweten,
Dat ik zoveel meer was dan dat.
Ik ben sterker dan dit allemaal.
Ik leid mijn eigen leven
Terwijl hij de zijne lijd.

En ik heb altijd geweten,
Dat er zoveel meer was in dit leven,
Dan wat was en ik geloof in
Dat wat is en dat wat komen gaat.
Ik geloof in alles waar jij niet meer bij komt.

Want ik heb altijd geweten,
Dat er delen zijn van mij
Waar jij niet meer bij kan komen
En door de stilte van de jaren
Dat je alles achter je hebt gelaten,
Groeien wij nu echt uit elkaar.

En ik vergeet je steeds een beetje meer.
En ik zie dat kind die jij wou kapotmaken
Rondjes draaien in het gras
Tot het duizelig word.

Oude wonden horen te sluiten
Voor ze rotten en gaan stinken.
Ik gun je dat plezier niet.

Zachtjes loop ik door
Tot ik de stenen onder mijn voeten voel.
Het zachte mos die mij zolen aait
Wanneer ik langzaam omhoog kruip.

Op mijn handen en voeten,
Ik klim ik klim ik klim ik klim.
Mijn nagels breken en mijn handen zweten,
Maar het kan mij allemaal niet schelen.

Ik kom waar ik moet wezen
En ik kom er ook zonder jou.

De rugzak op de mat

Adem in en adem uit,
Adem in en laat de tranen eruit.
Voel ze zachtjes rollen
Over je wangen
Naar je lippen,
Adem uit.

Adem in en
Buig je lichaam naar voren.
De knopen van oude pijn
In je rug
Worden protesterend
Open en los gelaten.
Adem uit.

Duw de borst open
Door de oude handen
Die er ooit lagen.
Ik wil normaal gillen
Naar de herinneringen
Maar nu ben ik kalm.

Kalm.
Rustig.
Sterk.

Mijn lichaam heeft herinneringen opgeslagen
Die mijn brein niet eens meer weet.
Elke vuistslag nog een blauwe plek.

Mijn lichaam heeft mij met liefde gedragen
Door de moeilijkere tijden
En het is nu tijd om met liefde terug doen.

Elke keer laat ik weer een stukje
Uit de rugzak op de mat.
En geef mijn lichaam dat beetje meer rust.

Ik omhels haar
In een childs pose,
Vertel haar zo
Dat ik van haar hou.

Tussen de gebreken

Acceptatie.
Limitatie.
Niet bepaald de actie die ik wou.

Je moet je gebreken nemen zoals ze zijn
Klinkt als een cliche uit een zelfhulpboek
Als je gefrustreerd ben met je zelf.

En ik hoop altijd op meer,
Is het niet vandaag,
Dan wel morgen.

Die hoop vermoord mij elke dag een beetje.
Die hoop houd mij levend.

Ja de tranen zijn echt,
En zo is het gevecht.
Ik hou toch nog van het leven.

Maar misschien hou ik niet zo van mijzelf.
Zie ik soms niet verder dan de gebreken.
Misschien push ik en push ik en push ik door
Tot dit lichaam breekt in mijn armen,
Behandeld als een stuk vuil.

Het word niet echt gezonder als ik stilletjes lig te huilen
En het word niet echt gezonder als ik denk dat ik Superman ben.

Ik wil niet horen hoe ik moet leven met gebreken.
Nog steeds niet, nee, ondanks alles.
Vertel mij liever wat ik moet doen
Om de balans te vinden tussen lichaam en wil,
Tussen xacht en hard,
Tussen alle momenten in.

Ik wil groeien en ik neem mijn lichaam mee
Op deze reis om een beter persoon te zijn.
Niet zonder rugzak en niet zonder pijn,
Maar nooit te moe om te lachen.
Uiteindelijk.

Ogen van de nacht

De ogen van de nacht
Kijken mij lijdzaam toe.
Oh wil je mij geen gezelschap houden mijn lief?
Fluistert het door de duisternis.

Een lichaam moe,
Een brein wakker.
Disconnect.

Ik ben niet een maar twee delen,
Niet een maar gescheiden delen.

Mijn hoofd zweeft maar rond,
Met schroeven tussen de ogen,
Stuiter stuiter stuiter het rond.

De A in manie is lang gerekt als in
Aaaaaaa ik word gek van mijzelf!

Als dag en nacht geen verschil meer maken,
Als zij zijn samengesmolten
Zoals mijn brein en lichaam hadden moeten zien,
Dan is de wereld anders.

Ik zie de zon opkomen van de verkeerde kant.
Ik hoor het waken van de wereld niet meer.
Maar mijn koffie smaakt wel lekkerder.
Licht is enkel maar daar om de laptop bij te schijnen.
Knuffels zijn de lichaam troost aan het brengen
Voor alle dingen die het niet kreeg.
Schaamte veegt nog steeds niet de stukken
Van de verloren structuur bij elkaar.

Ik had het mijzelf nog zo beloofd.
Op tijd naar bed, op tijd weer op.
Een actieve dag met pauzes.
Wees goed voor mijzelf.
Voed het lichaam en het voed de ziel
Zeggen ze altijd,
Toch?

Ach ja, wat doen we er tegen?
Het is zoals het is,
En soms kan ik dat accepteren,
Maar stiekem meestal niet.
Maar wat valt er aan te doen?
Niets toch? Ja toch?

Weet je, misschien heb ik wel geluk.
Maar misschien ook niet.
Want het klinkt lekker als je meer dan een deel bent,
Wanneer je iemand bent die zich graag in drieen wilt delen.
Maar elk stukje heeft zo zijn brein en lichaam nodig.
Niet een los brein, en een los lichaam zoals bij mij.
Daar kan je geen reet mee.
(Ik zei reet in een gedicht, is dat te onbeschoft?
Neemt het nou weg van zijn charme?)

Weet je wat ik wil?
Al mijn dromen najagen.
Al mijn hoop koesteren.
Alles van de wereld zien
Vanuit een lach die niet alleen de mondhoeken krult
Maar ook de rimpels rondom de ogen.

Niet snel,
Niet traag,
Maar op mijn eigen pas.

Niet gisteren,
Niet morgen,
Maar op elke dag vandaag.
(Volg je mij nog?)

(Oh je bent gestopt met lezen?
Oh.
Nou ja ik ga nog even door.)

Slapen zou inmiddels wel lekker zijn.
Een actief brein met een actief lichaam in de ochtendstond,
Ja die ene met goud in de mond,
Ben ik meer gebaat mee.

Maar goed, we stuiteren nog alsof
Ik aan het koffie-infuus heb gehangen.
In-som-nia voor vergevorderen.

Ik groet u dag,
Ik groet u nacht,
Ik groet u mijn lezer,
Ik groet mijn kracht.

Ik hoop dat dat klein gebedje helpt.
Misschien die manie wat verzacht.
Maar ik vind vast wel weer wat anders te doen.
Wat anders te doen in deze actieve nacht.

De ogen van de nacht
Kijken mij lijdzaam toe.
Vergeet je niet dat ik er ook nog ben?