Acceptatie.
Limitatie.
Niet bepaald de actie die ik wou.
Je moet je gebreken nemen zoals ze zijn
Klinkt als een cliche uit een zelfhulpboek
Als je gefrustreerd ben met je zelf.
En ik hoop altijd op meer,
Is het niet vandaag,
Dan wel morgen.
Die hoop vermoord mij elke dag een beetje.
Die hoop houd mij levend.
Ja de tranen zijn echt,
En zo is het gevecht.
Ik hou toch nog van het leven.
Maar misschien hou ik niet zo van mijzelf.
Zie ik soms niet verder dan de gebreken.
Misschien push ik en push ik en push ik door
Tot dit lichaam breekt in mijn armen,
Behandeld als een stuk vuil.
Het word niet echt gezonder als ik stilletjes lig te huilen
En het word niet echt gezonder als ik denk dat ik Superman ben.
Ik wil niet horen hoe ik moet leven met gebreken.
Nog steeds niet, nee, ondanks alles.
Vertel mij liever wat ik moet doen
Om de balans te vinden tussen lichaam en wil,
Tussen xacht en hard,
Tussen alle momenten in.
Ik wil groeien en ik neem mijn lichaam mee
Op deze reis om een beter persoon te zijn.
Niet zonder rugzak en niet zonder pijn,
Maar nooit te moe om te lachen.
Uiteindelijk.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten