Klim

Een harde knoop
Achterin mijn nek.
Een lang verhaal,
Een brein aan het werk.

Een harde knoop
Achterin mijn nek.
Ik weet niet waar ik ben.
ik weet niet wie ik ben.

Hoe ben ik hier terecht gekomen?
Had ik niet gevochten voor vergeten herinneringen?
De kans om omhoog te kruipen.

Ik was niet klaar voor de val.

Het glas breekt onder mijn voeten,
Het bloed laat achter wat ik nodig heb.
Een weg terug naar veiligheid.

En ik was zo klaar om het verleden achter mij aan te slepen,
Stukjes verliezend op mijn weg.
Maar het glas blijft kleven aan de zoom van mijn jurk.
En het word steeds zwaarder,
Het word steeds zwaarder,
Het word steeds zwaarder.

Toch loop ik door,
Op zoek naar het antwoord,
Misschien ook naar mijzelf.

Een spiegel op de vloer,
In de modder,
Onder de woorden
Die hij ooit zei
En ik zachtjes weg veeg.

Maar ik zie alleen mijzelf zoals hij mij zag.
Ik zie alleen wie hij dacht die ik was.

Een gebroken pop.
Een auto met een wiel te weinig.

Maar ik heb altijd geweten,
Dat ik zoveel meer was dan dat.
Ik ben sterker dan dit allemaal.
Ik leid mijn eigen leven
Terwijl hij de zijne lijd.

En ik heb altijd geweten,
Dat er zoveel meer was in dit leven,
Dan wat was en ik geloof in
Dat wat is en dat wat komen gaat.
Ik geloof in alles waar jij niet meer bij komt.

Want ik heb altijd geweten,
Dat er delen zijn van mij
Waar jij niet meer bij kan komen
En door de stilte van de jaren
Dat je alles achter je hebt gelaten,
Groeien wij nu echt uit elkaar.

En ik vergeet je steeds een beetje meer.
En ik zie dat kind die jij wou kapotmaken
Rondjes draaien in het gras
Tot het duizelig word.

Oude wonden horen te sluiten
Voor ze rotten en gaan stinken.
Ik gun je dat plezier niet.

Zachtjes loop ik door
Tot ik de stenen onder mijn voeten voel.
Het zachte mos die mij zolen aait
Wanneer ik langzaam omhoog kruip.

Op mijn handen en voeten,
Ik klim ik klim ik klim ik klim.
Mijn nagels breken en mijn handen zweten,
Maar het kan mij allemaal niet schelen.

Ik kom waar ik moet wezen
En ik kom er ook zonder jou.