Kunstenaar

Ik ben geen kunstenaar,
Ik ben een emotionele moordenaar,
Soms een recht toe recht aan barbaar,
En zeer zeker raar.

Ik praat met mijn kwasten,
Mijn pennen en mijn papieren,
Of gewoon met de toetsen van mijn toetsenbord.

Ik dans met mijn verf,
Vergeet soms woorden in mijn inkt,
Maar vooral,
Denk ik teveel.

Over de pijn in de wereld,
Over het niet bestaan van vrede,
Zelfs niet eventjes in mijn hoofd.
Over al mijn gisterens
En mijn onwetendheid.

Ik wil leren,
Jou met inkt en verf bestuderen,
Het tij keren
Met al mijn werk.

En ik wil dat het je vertelt
Dat jouw hel niet persoonlijk
Voor jou alleen was bedoelt.

Ik snap je.
Ik snap je.
Maar ik snap niets van het leven.

Dat is wat ik jou zeg.

Zie mij.
Zie mij.
Zie mij jou zien.

Misschien is dat de kunst ervan,
De abstracte gedachten die vernanderen kan,
Maar ook ik ben nog  lang niet done
Met leren: Hoe kom ik daar...

Daar waar ik wezen wil.
Hoe maak ik nog duidelijker
Wat ik bedoel?
En ik voel kunst,
Als het kunst is wat ik voel.
Misschien is de kunst dat je voelt

En het recht geeft om te bestaan.

Nee ik ben misschien geen kunstenaar.
Mijn brute emoties raken je daar
Waar het wezen moet en wat jij ervaar
Is hoe ik in je snij als een barbaar
Die jou toch lief hebt.