Praten

Met hem kan ik praten
                         Zelfs al weet ik niet
                                   Of hij het echt begrijpt.
Met hem kan ik praten.
       Hij aait mijn voorhoofd en ik huil.
                                         1 been in de realiteit
                             En de ander...
                                        Tsja, waar is de ander?
Maar met hem kan ik praten,
         Zelfs al praat ik niet
                   Dan nog is het goed
                         En wacht hij geduldig
Tot de woorden stromen.
Want met hem kan ik praten
                    In rust baden
         Misschien niet vergeten
Maar wel weten dat ik niet alleen ben.
Ja, met hem kan ik praten
                 Tot de dageraad
                          Mij weer openbreekt.

Dwanggedachten

Vast in mijn hoofd,
De grote grotten van gedachten
En ik ben op zoek
Naar goud
Tussen de stenen
Die alles donker houden.

Een straaltje licht
Zou me kunnen helpen
Een straaltje licht.
Elke stap naar voren is er een.

Want ik ben bang,
Bang voor mijzelf,
Voor mijn gedachten,
Voor de dwang die zich in mijn hoofd
Afspeelt.

Ik wil niet toegeven,
Ik wil dit niet denken.
Ik wil dit niet zien.
Ik wil dit niet voelen.

Maar in mijn hoofd
Maak ik alles kapot
Wat mij
Lief is.

In mijn hoofd
Ben ik destructief
En vermoord ik
Collectief
Mijzelf.

In mijn hoofd
Doe ik pijn
En ik kwets
En ik zie
Dingen
Die ik niet
Wil zien.

Het zijn dingen die ik niet meen,
Het zijn de dingen waar ik bang voor ben.
Mijn angsten opgeblazen,
Buiten proportioneel
En soms denk ik,
Wat nu als dit betekend dat ik slecht ben?

Dit is niet ik,
En ik ben niet het,
Maar
Wat nu als de dag komt dat de gedachten het winnen van mij?

Zoekend naar een straaltje licht
Een zuchtje hoop,
Een beetje rust,
Met gedachten die dwingen,
Die kwamen uit het niets,
Stevig in mijn schoenen geplant
Blijf ik denken.

Ik wil dit niet.
Ik wil dit niet.
Ik wil dit niet.

De labels

Ik wil alleen mijzelf maar zijn,
al is het maar voor heel even.
Ik wil alleen mijzelf maar zijn.

Want mijzelf is meer dan de titel
"Zij is psychisch ziek."

Ik zal nooit stoppen met vechten
Totdat mensen mijn andere labels ook zien.
De labels die ik heb en wil hebben.

Zus
En dochter
En partner
En schrijver
En vriend
En confidante
En baasje
En vrouw die de wereld wilt zien.

En in mijn beeld van de toekomst ben ik
Iemand waarop je kan vertrouwen dat die er is
Ongeacht de storm in haar hoofd.

Ik wil vooral dat ik dit ziet,
Hoeveel meer ik ben dan enkel die ene label.
Zodat ik niet vergeet,
Mezelf te zijn.

Adem

Was dat wat ik zei nou raar?
     Ik bedoelde het goed, kwam het ook
                           Zo over?
  Moet ik mijzelf nog meer uitleggen
   Misschien tot mijn tong droog is
Wat nu als ze dachten dat ik
                                        Het zo bedoelde?
                                                Of zo?
                                                          Of misschien zo?
                Ik wou alleen maar lief zijn
                              En positief zijn.
                     Een hart onder het riem zijn.
                         Een steunend en luisterend oor zijn
                           Begripvol en begrijpend zijn.
Maar ik zoek alleen naar woorden,
Zie de duizenden betekenissen
         Die ik niet bedoel
               En de fouten die ik kan maken.
                     Aan het eind durf ik bijna
                        Alleen maar stil te zijn
                            Of stiller dan ik wil zijn
              Omdat ik bang ben voor mijzelf,
En dat jij mij straks haat,
                       Een leeg vat en
                                 Een overvol vat.
         Duizenden onnodige uitleggingen
         Voor dingen die niet uitgelegd
             Hoeven te worden
   Want alleen ik,
                  Begrijp mijzelf verkeerd.
Is het niet tijd
                 Om wat van de controle
         Los te laten?
Te durven leven?
                       En te zijn?
     Gewoon te zijn!
                          Levend het zijn?
                    Aan het ademen te zijn?
Aan het ademen
                  Ademen
                       Adem in....

Saboteur

Je verdient dit niet
Zegt de stem
In mijn hoofd
Wanneer ik denk
Aan alles wat
Beter gaat.

Je verdient dit niet
Je krijgt dit niet
En je mag het niet houden.

Je verdient dit niet
En ik luister
En ik protesteer.
Hoe hard ik protesteer.

En ik word luider
En de stem wordt luider
Luider
En luider
Tot ik vast zit
In een discussie
In mijn hoofd.

Saboteer! Saboteer! Saboteer!
Zegt de stem op een andere frequentie.
De zender van slechte ideen
En dingen die ik niet wil doen,
Waar ik kwijt raak
Wat ik graag wil behouden.

De saboteur saboteert alles wat ik lief heb.

Als mijn hoofd eenmaal iets vasthoud,
Laat het het niet meer los.
De overwelmende angst,
Het verstikkende gevoel.
Ik wil de controle over mijn hoofd
En mijn leven
En mijn daden.

Aan het eind van de dag win ik,
Moe gestreden en voldaan,
En ik droom van de dag
Dat ik de saboteur
in een kastje kan stoppen.
Maar voor nu,
Zegt hij,
Dat kastje,
Je hebt het niet verdiend.

Dicht hart, open armen

Verse sneetjes
Op een witgrijze blad.
Patronen van rood
In strepen,
Vormen
En maten
Die mij,
Raar genoeg,
Rust geven.

Schaamte.
Waarom heb ik niet gepraat
Voor het moment
Daar was.
Het probleem was
Dat ik niet wist
Hoe.

Soms weet ik niet wat ik voel
Of waarom
Door wat
En hoe.
Het is gewoon daar.
Hangend,
Boven mijn nek
Als een touw
Die wacht
Op een suicidale.

Alleen ik wil niet dood,
Ik wil er uit,
Niet uit dit leven,
Maar uit dit gevoel.
De constante chaos,
De constante onzekerheid,
Alsof ik het leven niet waard ben.
Alsof ik alles altijd verpest.

Ik wil acties,
Daden,
Oplossingen,
Handvaten,
Ik wil zien
Waarvan ik droom
Als ik aan het leven denk.

Toekomst,
Ik wil toekomst.
Een rustigere toekomst.
Stiller dan de storm
Die nu in mijn hoofd waait.

Ik heb veel om voor te vechten.

Ik wou dat ik dit bedacht had,
Voor de stroom van rood
Weer zijn weg naar beneden vond
Omdat ik dacht dat het rust zou brengen.

Tijdelijke oplossingen.

Zolang de wereld het niet ziet
Ben ik veilig toch?
Zolang de wereld het niet ziet
Hoef ik niet te praten?

Want ik weet niet was is,
En waarom,
En wat er is gebeurt
Dat mij zover gebracht.
Maar nu het gebeurt is,
Wil ik weer vergeten
Waar de chaos vandaan kwam.

Laptoplicht

Een zachte warme gloed
Valt over mijn hoofd
Op de muur
Naast mij
En ik weet dat jij er ben.

Hoe comfortabel
Kunnen de simpelste dingen zijn.
Ik droom bij laptoplicht.
Ik val in rust
Met de wetenschap
Dat jij
Er bent.

Dit is een van de vele wegen
Van houden van
En met jouw hand
Op mijn hoofd,
De licht op mijn schouder
Ben ik gelukkig.
Want ik weet
Dat jij er bent.
Ik weet dat jij er bent

Schreeuw

Soms wou ik dat ik nog kon schreeuwen,
Schoppen, slaan en herrie maken,
Uiting geven aan al de emoties,
Zonder er over na te denken.

Ik kijk naar het beeldscherm
Na een show van jeugd
Die net als ik de weg kwijt waren.

Ik kijk naar wat was,
Wat kon zijn,
De andere route die mijn leven heeft genomen.

Had ik nu anders geweest,
Geweten wie ik was,
En gedacht zonder denken,
Als ik nog steeds wist hoe ik moest schreeuwen?

Willing to fight

She was just 18
And I saw her through a window
Reflecting back the image
Of who I am now.

A set of slides
Running inside my brain
And I was just like her.

Broken and disturbed.

There was no fear for bleeding
For screaming,
For connecting the walls
With a fist.
There was only chaos
And in the midst of it all
The need to find
What she really was.

I was sad for myself.

And then I saw her friend
In the pink and white dress
And was remembered
Of what could have been.

Zeven steps until the door,
Zeven steps and no more,
Or it will hurt someone she loves.

Voices outside of myself
Guiding the visions inside of me.
I just want the control back.

And in the end,
I guess,
I am still that teenage girl,
Wanting to be whole
And willing to fight.
Wanting to know who she is
And willing to fight.

Maybe if I for once could scream loudly,
Will I be able to let it all go?

Birthday

The simplicity and complicity of a birthday.

Today is the day
Of quiet and loud reflection.
Thoughts and memories
Are slowly raining down on me.
And I wonder
Why I am so at peace
While drowning
In waves of terror.

Are the happy thoughts
Perhaps
Keeping me afloat?
A contentment
With all
I learned?
Knowing that
I am
Not alone
In this?
Yes perhaps.
Perhaps.

I have not hardened myself
This year
For anything
That came my way.
Full blows
Teaching me
Where the weaknesses
Are.
To focussed on parts of me
That I did not like.
To obsessed with my faults
And faults I did not even make.

I cried bitter tears
And thought bitter thoughts,
Never did I run for the storm.

In the end,
I am the one coming out
Still standing.
Yes I am still standing.

But eventually, most of all
I remember most vividly
Your face.
You that I love.
Your arms around me,
Telling me that I am not alone in this,
That we will go through all of this together.
Together, girl, you said
We can take on the world.
And I believed.
I still believe.

32

Twee-en-dertig.
Is dit het jaar
Waarop ik eindelijk
Wijzer word?
Dat ik leer
Waar het leven over gaat?
Is dit het moment
Dat het ademen start
En mijn hart,
Kloppend,
Op zijn plaats valt?
Wordt mijn wereldbeeld
Completer,
Mijn gedachten
Minder als een storm
En meer
Als een kabbelend beekje?

Ik ben wie ik ben en ik ben wat nog ga komen.
We stoppen nooit met opgroeien.

Ik omarm alle veranderingen die mij weer heel zullen maken,
En blijf bij de dingen die mij zijn als een persoon.
Een kinderhart vol met volwassen passie.

Wie ben ik
Volgend jaar
Wanneer ik
Weer op dit punt beland?

Eindeloos gevecht

Een kleine ondertoon
Van gemixte gevoelens
In mijn buik.
Sinds wanneer
Ben ik iemand geworden
Die zijn mond houd?
In de loop der jaren
Ben ik aan het leren
Welke gevechten
De moeite waard zijn
En welke ik over heen moet stappen.

Soms voelt het
Alsof
Er steeds meer komt
Waar ik over heen stap
En steeds minder
Waar ik voor op sta
En ik vraag mezelf af
Of ik stiller word
En confrontatie ontwijkt
Omdat ik bang ben?

Niet omdat ik zal verliezen
Maar omdat er niets te winnen valt.
Een mens gelooft
Wat hij gelooft
En sommigen weten niet beter.
Maar geloof ik dat echt?

Ben ik niet bang voor de pijn,
De teleurstelling
En het niet iedereen tevreden houden?

Nee,
Misschien is het
Dat ook niet.
De 'Battles' die ik wel vecht,
Vecht ik wel met verve
En trots
En vurige passie.

Misschien ben ik teleurgesteld,
Ben ik bang dat ik te,
Wat de engelse met een mooi woord
'Jaded' noemen,
Geworden ben.

Voorheen zag ik overal een reden in,
Een passie, een doel om voor te staan.

Ach, misschien hoort dit
Bij het ouder worden.
De rust de wereld te veranderen,
Niet met 20 stappen tegelijk,
Maar stap voor stap,
En battle voor battle.

Mijn linkse socialistische roots raak ik niet kwijt,
Door niet te vechten voor alle gevechten,
Maar om te kiezen voor het winnen
Van af en toe een enkele strijd.

Maar toch mis ik soms
Dat oude passionele monster
Die ik toen was.
Geen gevecht ongestreden.
Maar moet ik daarom
Minder trots zijn
Op wie ik ben?

Wat ik geloof verander niet,
Hooguit met de wereld.
En ooit komt weer de dag
Dat ik de discussie aan ga
Met een wereldvreemde
In de trein
En triomfantelijk
Uitstapt
Bij mijn eindbestemming
Als een 20jarige
Die nog de hoop heeft
Toch nog iemands gedachten
Te
Hebben
Veranderd.

De dans van angst

Hallucinaties.
Beelden en gedachten in mijn hoofd
Van dingen die ik nooit zal zeggen en dingen die ik nooit zal doen,
Dingen die anderen pijn zullen doen.
Dingen die ik niet meen en precies het tegenoverstelde over denkt.
De ultieme vorm van zelfpijniging.

En ik kan het niet stoppen, en mijn hoofd staat niet stil.
Is dat een nieuwe manier om mensen op afstand te houden?
Wat nu als ik ooit verander in de monster die ik niet wil zijn?

Er was een tijd dat ik nooit stil stond
Bij alles wat ik fout kon doen.
Ik mis die tijd.
Maar nu zou ik niet eens uit kunnen leggen
Waar ik bang voor ben.

Ik lig er nachten van wakker,
Ik hoor de stemmen in mijn hoofd.
Je bent een mislukking
En je verdient het niet van mensen te houden.
Je verdient niet dat ze weten wat je bedoelt.

Ik ben bang de fouten te maken die anderen ooit maakte,
Ik ben bang te gaan lijken op de daders uit mijn leven.
Die vader,
Die neef,
Die opa en oma,
Die mannen en vrouwen.

Ik hoop maar dat mensen die mij kennen verder kunnen kijken dan de angsten in mijn hoofd
En zien dat ik al die gedachten heb niet omdat ik ze meen,
Maar juist omdat ik ze allemaal niet meen en nooit zal willen menen.

Met een hart vol liefde,
En een hoofd vol angst
Zet ik stapjes naar voren
Om een stukje dichterbij
Te komen
Bij misschien
Mijzelf
En zeker weten
Jou.

Het is tijd om de arsenaal voor wanneer mensen te dichtbij komen thuis te laten.
Kom, kom, kom, dichterbij mijn kant op.

Smoke and mirrors

7 days until I felt your heart beating

You swirled your tea

Like it was the finest whiskey.

Slow sips

And stirring motions.

You would aspect

That we would be more uncomfortable

In this moment

That emotions would define the moment somehow.

But it was easy,

We held our mutual past in our hands

Right in front of us

And I was not scared.

Not of you,

Not of me,

Not of the feelings that still lived on.

There was not one single thing that lay dead in the water.

It were like

2 sentences spoken at the same time

Between smoke and mirrors

That evaporated in front of my eyes.

I was honest and you were loved.

Love was never the question,

But I still wish it would have been the answer.

Namiddagse gedachten

Stilletjes zit ik op het bed
En door een kier van het gordijn
Kijk ik naar buiten.
De zon was even weg
Maar hij is teruggekomen
En hij heeft de herfst met hem meegebracht.

Aan de boom de bladeren
Die op hun lot wachten
Om straks ook te vallen,
Al beseffen zij dit niet.

Net als hoe ik viel,
En voor ik het wist
Ik naar beneden suiste
En dwars
Door het gespannen net,
Naar beneden viel
En de grond
Raakte.

Was dat mijn lot,
Mijn eigen schuld
Of gewoon het wisselen
Van de jaargetijden?

De bellen ringen,
En aan het andere kant van het huis,
Achter het andere raam
Trekt een begrafenisstoet langs.
Het regent enkel in mijn hoofd
En op hun gezichten.

C'est la vie,
Maar is dat waar?
Is het echt gewoon simpel dat?
Ik weiger te geloven
Dat het leven
Niet meer is
Dan
Dromen
Die niet uitkomen.

Hoop doet pijn
Maar opgeven klinkt pijnlijker.
En pas als de dood mij in de ogen staart
Weet ik of het allemaal de moeite waard is geweest.

Brengen

Soms laat mijn lichaam mij in de steek.

Vandaag werd ik wakker
Moeier dan toen ik ging slapen
En in mjn hart voelde ik het gemis.

Mijn hoofd
De adcocaat,
De rechter
En de jury
Die een spel spelen
Om te bepalen wat voor oordeel er geveld zal worden.
Mijn lichaam.
De aangeklaagde
Zegt schuldig te zijn.

Wat is de straf en wat de resultaat?
Een bed vol vragen
Zonder antwoorden.
Wat brengt morgen
Wat vandaag niet brengen kon?
Wat brengt vandaag
Dat ik eigenlijk laten moest?

Ode to family

If I could name the things I could count on,
I would not name my hands first,
But my family.

The thing I did not say (ode to my friends)

While I was waiting for the old,
I found something new in you,
That ended up tasting the same
And yet even better.
We come with very new lives
And very old bonds
And more trust
That I could dream up.

I like the way you are, my friend,
And I have always liked that,
Every part and every way,
The many stages of being every person go through.
 

Holding

My hand in my lovers hand.
That is what I dream about every day.
The safest place to feel safe.
There are thousands of things I think
Of when I think of her.
Her ruby lips,
Her shining eyes,
Or the way she smiles.
The way she flicks her hair,
Especially after a rainy day.
Even when she is sulking.
How those ruby lips
Tremble
Whem we are watching a sad movie.
The way she bites into a piece of fruit
With sheer determination.
I wish she would devour me like that.
Have you seen how she walk
With a light spring in her step?
Or the way she holds a pen
As delicately as a teapot
With one finger up in the air?
But above all else what she is
And what she does,
I love the way she makes me love her.
And that I am always thinking of her.
But my hand in my lovers hand,
That is what I dream about every day.

Soms

Soms vind ik mijzelf opeens wakker 's nachts,
Denkend aan jou.
Niet aan jouw leven,
Maar aan jouw dood.

Het is niet de manier hoe ik je wil herinneren,
Want je was zoveel meer dan dat moment in jouw leven,
Maar ik kan het niet helpen,
En ik kan mijzelf niet stoppen.

Het zijn de dozijn manieren die ik bedenk
Waarin ik kan zien dat ik dingen anders had kunnen doen,
Ik wist dit beter en dit beter en dit beter,
Ik had dat allemaal beter kunnen weten,
En ik vraag mij af wat allemaal mijn schuld was.

Had ik het makkelijker kunnen maken voor je,
Was ik er wanneer je mij nodig had?

Heb jij afscheid kunnen nemen van het leven,
Zoals ik afscheid kon nemen van jou?

Heb ik echt afscheid kunnen nemen van jou?

Het liefst had ik je thuis gehad en daar in mijn armen,
In veiligheid en warmte, maar het mag allemaal niet meer baten.
Ik moet door met het leven en jij met de dood.

Ik geloof met mijn hart dat je mij heb geleerd hoe ik veel beter kan zijn.

See you

Can you tell me
What you see
If you look into my eyes?
Do you find me
Scared,
Or lost,
Forgotten,
Or without hope?
Do you see
Someone
Who loves
And bleeds
In the same pace
As life?
Do you think me
Young
And careless,
With no regard
For the world?
Do you see
That my feelings matter?

I have not been waiting to be acknowledged by you,
Or maybe perhaps just a little, at one time.
If I keep waiting for respect, I might wait a long time.
But know this and take it home with you.
I see you. I have always seen you.

Realisatie

Nee ik hou mij aan je vast.
Vertel mij niet
Om los te laten
Of dat vriendschap net als een vlinder
Die niet kan vliegen
Als je het te straks vasthoud.
Vertel mij
Dat je echt niet zal gaan.

Maar niemand kan mij vertellen
Wat de toekomst brengt
En ik ben bang
Voor wat komen gaat.
Geen controle,
Geen houvast,
En onvoorbereide levenslessen.
Wie zal ik zijn

Zonder jou?
Wat was de invloed
Van jou
Op mijn leven?
Wat was de invloed
Die nog komen kon?

Ja ik heb een verlatingsangst
Voor alles
En alles
En alles
En iedereen?
Waarom vraag je je nog af of je belangrijk bent?

Mijn liefde is groot
En mijn hart niet klein,
En ik steun je,
Ik steun je,
Wat de kosten voor
Mij
Ook zullen zijn.

Maar het liefst hou ik vast
En het liefst verstik ik
Tot niemand meer kan gaan.
Want het leven wordt te anders
Als ik echt weet
Dat je nooit meer
Onderdeel zal zijn van mijn leven.

Hoe groot
Of hoe klein
Dat ook
Zal
Zijn.

Want je was altijd daar,
Zelfs wanneer je niet daar was,
Op de achtergrond.
En op de voorgrond.
En overal.
Wie ben ik
Als je er niet meer zal zijn?