Namiddagse gedachten

Stilletjes zit ik op het bed
En door een kier van het gordijn
Kijk ik naar buiten.
De zon was even weg
Maar hij is teruggekomen
En hij heeft de herfst met hem meegebracht.

Aan de boom de bladeren
Die op hun lot wachten
Om straks ook te vallen,
Al beseffen zij dit niet.

Net als hoe ik viel,
En voor ik het wist
Ik naar beneden suiste
En dwars
Door het gespannen net,
Naar beneden viel
En de grond
Raakte.

Was dat mijn lot,
Mijn eigen schuld
Of gewoon het wisselen
Van de jaargetijden?

De bellen ringen,
En aan het andere kant van het huis,
Achter het andere raam
Trekt een begrafenisstoet langs.
Het regent enkel in mijn hoofd
En op hun gezichten.

C'est la vie,
Maar is dat waar?
Is het echt gewoon simpel dat?
Ik weiger te geloven
Dat het leven
Niet meer is
Dan
Dromen
Die niet uitkomen.

Hoop doet pijn
Maar opgeven klinkt pijnlijker.
En pas als de dood mij in de ogen staart
Weet ik of het allemaal de moeite waard is geweest.