Eindeloos gevecht

Een kleine ondertoon
Van gemixte gevoelens
In mijn buik.
Sinds wanneer
Ben ik iemand geworden
Die zijn mond houd?
In de loop der jaren
Ben ik aan het leren
Welke gevechten
De moeite waard zijn
En welke ik over heen moet stappen.

Soms voelt het
Alsof
Er steeds meer komt
Waar ik over heen stap
En steeds minder
Waar ik voor op sta
En ik vraag mezelf af
Of ik stiller word
En confrontatie ontwijkt
Omdat ik bang ben?

Niet omdat ik zal verliezen
Maar omdat er niets te winnen valt.
Een mens gelooft
Wat hij gelooft
En sommigen weten niet beter.
Maar geloof ik dat echt?

Ben ik niet bang voor de pijn,
De teleurstelling
En het niet iedereen tevreden houden?

Nee,
Misschien is het
Dat ook niet.
De 'Battles' die ik wel vecht,
Vecht ik wel met verve
En trots
En vurige passie.

Misschien ben ik teleurgesteld,
Ben ik bang dat ik te,
Wat de engelse met een mooi woord
'Jaded' noemen,
Geworden ben.

Voorheen zag ik overal een reden in,
Een passie, een doel om voor te staan.

Ach, misschien hoort dit
Bij het ouder worden.
De rust de wereld te veranderen,
Niet met 20 stappen tegelijk,
Maar stap voor stap,
En battle voor battle.

Mijn linkse socialistische roots raak ik niet kwijt,
Door niet te vechten voor alle gevechten,
Maar om te kiezen voor het winnen
Van af en toe een enkele strijd.

Maar toch mis ik soms
Dat oude passionele monster
Die ik toen was.
Geen gevecht ongestreden.
Maar moet ik daarom
Minder trots zijn
Op wie ik ben?

Wat ik geloof verander niet,
Hooguit met de wereld.
En ooit komt weer de dag
Dat ik de discussie aan ga
Met een wereldvreemde
In de trein
En triomfantelijk
Uitstapt
Bij mijn eindbestemming
Als een 20jarige
Die nog de hoop heeft
Toch nog iemands gedachten
Te
Hebben
Veranderd.