Zwartwit

Ik hou in mijn handen een hoofd van schaamte,
Ik heb meer van mijzelf laten zien dan ik wou.
Hoe ik word overgenomen door mijn emoties,
Is iets wat ik nog steeds niet kan uitleggen aan jou.
Mijn tranen aangetrokken door de zwaartekracht
En bevroren door een klap zo ontzettend koud.

Een ketting aan mijn handen en voeten.
Stilte aan de buitenkant, een wilde zee van binnen.
Je hebt het recht om boos op mij te zijn
Terwijl mijn roep om vergiffenis gaat beginnen.
Mijn demonen waren een klap in jouw gezicht,
Enkel omdat een klein ding hen niet zinde.

Misschien laat ik wel minder zien van mijzelf,
Veel minder dan ik had verwacht.
De diepste oorzaken blijven verborgen,
De redenen van mijn gedrag.
Ik ben het zwarte en het witte.
Soms ben ik de dag, soms ben ik de nacht.

Of misschien zijn al die dingen
Met elkaar verbonden in het diepste geheim
En ben ik helemaal niet tegenstrijdig,
Maar weet ik niet wie ik moet zijn.