Onder een berg van dekens lig ik
Al dagen weg te rotten in zelfverkozen eenzaamheid
Terwijl de wereld om mij heen
Aan het instorten is.
Ik kan niet bewegen.
Ik kan niet bewegen en ik wil ook niet.
Hier is het veilig.
Dromen onder lagen stof
En plannen onder de zakken afval
Liggen naast de
Lege blikjes op de vloer,
Druppels die aan voeten plakken.
Er ligt een schreeuw onder het bed
En ik,
Ik een rat in een kooi
In het duister van de slaapkamer.
Medusa fluistert in mijn oor
Een psalm uit de bijbel van
Vergeet-mij-alsjeblieft
En ik wens om steen te zijn.
Dit is mijn depressie,
De koude hand op mijn keel,
de stilte om mij heen
En de drukte in mijn hoofd.
De matras houd mijn zwaarte niet
En ik zak zachtjes naar beneden.
Zo zachtjes naar beneden.
Zo zo zachtjes naar beneden.
Ik gooi mijn ziel naast het afval op de grond,
En kruip zachtjes naar de douche
In de hoop dat het water
Mij meetrekt het putje in.
Even ben ik beter,
Even voel ik niets anders dan
Het water op mijn hoofd,
Die in patronen naar beneden glijd.
Even ben ik beter,
Even...
Laat mij hier maar liggen,
Tussen het afval
Op de grond.
Hier hoor ik thuis
Zolang ik mij voel
Zoals ik mij voel.
Ik adem nog.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten