Ik ben bang voor de dag
Dat mensen mij gaan vertellen
Dat ik door moet gaan met mijn leven,
De draad weer moet oppakken
En moet gaan wennen
Aan de nieuwe tijd zonder jou.
Doorgaan voelt nog teveel
Alsof ik moet vergeten
Dat jij hebt bestaan.
Ik ben er nog niet klaar voor.
Misschien kan ik morgen beginnen
Het allemaal een plekje te geven.
Zelfs dan zullen er dagen zijn
Dat ik even niet kan,
En bestaan zinloos voelt zonder jou.
Langzaam verandert alles in
Mooie herinneringen
En ooit wordt nu een toen.
Ik wacht met smart op de dag
Dat ik je enkel meedraag in mijn hart
Op een plek waar jij thuis hoor.
Tot die tijd draag ik je in mijn armen
Als iets wat ik niet loslaten kan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten