Mensen

Het begon met een herinnering

Nog steeds zie ik mijn verleden
Zich langzaam achter mij sluiten
En met een klap sta ik buiten
Alleen, te wachten op regen
Die alles wegspoelt

Het was een komen en gaan van mensen
Vooral een gaan van al die mensen
Die wanneer zij mij leerde kennen
Vonden dat ik teveel was
Ja, soms was het mijn schuld

Ik zocht naar een manier van van elkaar houden
Dat alleen maar in mijn hoofd bestond
Want ik zakte langzaam weg in de grond
Dat mijn fundering was
Mijn angst was te groot voor mij

Ik had mijn verleden met slechte mensen
Die mij braken en nooit kende
En nu projecteer ik mijn angsten op jou
Jij die zoveel van mij houd

Met een kracht klamp ik aan je vast
Dan duw ik je weg en en toch verras
Je me elke keer opnieuw wanneer je er nog steeds staat
Wanneer de donderwolk zakt en over gaat

En nu ben ik nog steeds bang voor mensen
Die je kunnen afpakken en zal je dan rennen
Richting mijn armen of juist uit mijn grip
Schatje, kan je niet zien dat ik stik

Ik zie hoe jij
De deur dichtslaat
In mijn hoofd is het
Alsof jij mij verlaat
Ook al ben je maar even weg
Het voelt als eeuwig

Soms ben ik bang
Voor je stem
Want zelfs jij bent
Ook maar een mens
En ik hoef je niet meer
Is zo makkelijk gezegd

Ben jij diegene
Want jij bent zo anders
Ben jij diegene
Want je bent toch anders
Ben jij diegene
Die altijd
Weer terugkomt