Mijn ogen zijn vol met dingen die ze niet wouden zien
De herinneringen smaken zout op mijn tong
Wist je dat het niet genoeg was om te tellen tot tien
Een spoor van bloed volgt zijn weg naar mijn mond
Ik heb niet geleerd om te praten in een oude taal
En ik wist niet dat er iemand was die mij verstond
Wie ik ben zie je niet aan mijn buitenkant
Maar de oordelen vinden zijn weg tot onder mjn huid
Ik ben een niemandsland
Morgen ben ik niet meer bang, dat beloof ik
Vandaag wil ik nog even wegkwijnen in zelfmedelijden
Tot dat ik in mijn eigen woorden stik
Geen opmerkingen:
Een reactie posten