Een kier in het gordijn.
Ik kijk naar de wereld
Dat zichzelf gewillig
In het duister heeft gewikkeld.
Een kier in het gordijn,
En het is niet ingewikkeld.
Er is een straatlamp,
En een man met 2 honden
En een harde lach die de stilte doorbreekt
Voor een hele 5 seconden.
Maar ik ben leeg van binnen,
Ik ben kouder dan het ijs dat nog niet op sloten ligt.
Ik lijk een wondere vat vol emoties
Elke keer wanneer ik aankom met een gedicht,
Maar dat ik niet hoe ik mij voel.
Ik voel mij compleet leeg van binnen.
Maar hoe moet ik dat uitleggen?
Waar moet ik eigenlijk beginnen?
Als je de woorden niet langer hebt,
Noch de emoties die je hand gelijden.
Ik laat mijn hand over mijn hart strijken
In de hoop het terug naar zijn gevoels te leiden.
Maar misschien wil ik niets meer voelen.
Misschien wil voor altijd in mijzelf gekeerd blijven.
Dus probeer mij maar terug van het randje te praten
En mij in jouw wereld in te lijven,
Om mij vervolgens weer net zo hard te vergeten,
Terwijl ik mij opgesloten in hier, zo enorm verveeld.
Een kier in het gordijn.
Ik kijk naar de wereld
Dat zichzelf gewillig
In het duister heeft gewikkeld.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten