Levend kunstwerk

Er zit altijd meer verf op mij
Dan op het canvas,
Zeiden ze.

Je bent een wandelend schilderij,
Een kakafonie van kleur,
Zeiden ze.

Misschien hebben ze gelijk,
Zei ik.

Ik bewoog mijn kwast langzaam over mijn lichaam,
Vuurrood,
Symbool van het bloed,
Bevroren in mijn aderen.
Zachtjes met blauw er overheen,
Om mijn warmte te verstoppen.
Sssjt je mag niet zien wat er echt stroomt in die aderen.
Bruin op mijn handen,
Die zich regelmatig
In de grond willen begraven,
Om natuur te herontdekken
En nieuw leven in te blazen.
Groei, groei, groei, groei,
Als een boom
Met wortels diep,
Diep,
Als mijn handen in de grond.

Groen vraagt er dan natuurlijk ook nog om.
Als bladeren, als bladeren die leven geven.
We weten allemaal dat ik wel wat kan gebruiken.
Knipoog, knipoog.
Mijn haren zijn al blauw als een heldere lucht.
Dat is mooi.
Scheelt weer wat tijd.
Misschien dat wat geel op mijn smoelwerk,
Mijn gezicht als zon verblijd.

Maar welke kleur heeft mijn adem?
Hoe schilder ik mijn beweging?
Wat doe ik met de vegen van de tranen?
Wat is de canvas voor geluk?

Ja ik ben een levend kunstwerk,
Alles is nog mogelijk,
Alles is nog onduidelijk
Tot ik af ben,
Dood en klaar ben.
Tot die tijd, schilder ik mij.